Είχα συνάψει με τον Θεό επιτέλους μια συμφωνία της προκοπής. Τα είχε πάρει στο κρανίο με τα παράπονά μου σχετικά με τα εκατοστά που μου έλειπαν σε ύψος αλλά και για τα κιλά που μου περίσσευαν και αποφάσισε επιτέλους να συνεργαστεί. Η συμφωνία μας απλή και ξεκάθαρη. Θα μου εξαφάνιζε τα περιττά κιλά και με λίγη προσοχή και υγιεινή διατροφή θα μπορούσα να κερδίζω πόντους για το μπόι μου. Εγώ σε αντάλλαγμα δεν θα έκανα ποτέ ξανά πια παράπονο και δεν θα τον ζάλιζα με νούμερα.
Ήμουνα ευτυχισμένη και ανυπομονούσα να αλλάξει ο Θεός το σύστημα. Το ιδανικό για μένα βάρος θα το είχα στο τσεπάκι μου. Το ύψος μου θα εξαρτιόταν από το τι χλαπάκιαζα. Απλό! Το είχα! Έτσι πίστευα!
Ξύπνησα λοιπόν κορμάρα. Ένα χαμόγελο καλόκατσε κάτω από τη μύτη μου. Όλα έμοιαζαν τόσο όμορφα! Όσο ακολουθούσα τη διατροφή, ο κορμός μου είχε μακρύνει, τα άκρα μου το ίδιο. Μου φάνηκε σχετικά εύκολο αν και απαιτούσε πάλι δύναμη και εγκράτεια απέναντι στο φαγητό που τόσο αγαπούσα. Όμως θα μπορούσα επιτέλους να ξεφύγω από το κανονικό προς μικρό μου μέγεθος και να μπω με περγαμηνές στον κόσμο τον ψηλών. Ξεκίνησα λοιπόν να προσέχω και σιγά σιγά τα πρώτα έξτρα εκατοστά προστέθηκαν στο σώμα μου. Από τον ενθουσιασμό μου έφτασα χωρίς να το συνειδητοποιήσω να καταναλώνω μόνο κοτόπουλα φρούτα και λαχανικά, ενώ χτυπιόμουν με τις ώρες μέσα σε μια σκοτεινή αίθουσα εκγύμνασης. Και τότε προέκυψε κάτι που δεν μου είχε περάσει ομολογώ από το μυαλό. Αρχίσανε τα ρούχα να μου πέφτουνε κοντά. Οι φούστες κινδύνευαν να αφήσουν ακάλυπτο και απροστάτευτο από λάγνα βλέμματα τον ποπό μου και όλα τα μανίκια από τα μπλουζάκια μου είχαν κατεβάσει τα μούτρα τους μιας και πάνω μου έμοιαζαν να χάνουν το κάθε ίχνος κομψότητας που τα χαρακτήριζε.
Τα ρούχα δεν ήταν το μοναδικό μου πρόβλημα. Το κεφάλι μου χτυπούσε πια στον ουρανό του αυτοκινήτου, τα πόδια μου δεν χώραγαν στο κρεβάτι, παπούτσι δεν έβρισκα στο μέγεθος μου. Είχα πάρει διαστάσεις καμήλας.
Τέλος λέω η διατροφή, δεν μπορώ να ψηλώνω άλλο. Τέλος και η άσκηση. Πρέπει να κοντύνω άμεσα!
Πέφτω που λες με τα μούτρα στο φαΐ. Σε δυο μήνες μέσα είχα γίνει πάλι εγώ. Το κακό όμως ήταν πως φρένο στην λαιμαργία μου δεν μπορούσα να πατήσω. Μέσα σε ένα διάστημα τεσσάρων μηνών δεν μπορούσα να με αναγνωρίσω. Διατηρούσα μεν το φιδίσιο μου κορμί με τη διαφορά ότι είχα χάσει τόσα πολλά εκατοστά από το ύψος μου που τα πόδια μου δεν έλεγαν με τίποτα να φτάσουν τα πετάλια στο αυτοκίνητο. Τα μπαράκια αναγκάστηκα να τα κόψω μαχαίρι γιατί δεν μπορούσα να κινηθώ μέσα στο χώρο χωρίς να με πατήσουν και στην μπάρα δεν έφτανα να παραγγείλω το ποτό μου.
Όπου και αν παρουσιαζόμουν με μπέρδευαν με τα παιδιά και στραβομουτσούνιαζα και έφευγα άρον άρον ντροπιασμένη.
Φίλοι και γνωστοί είχαν πάψει πια να με χαιρετούν στο δρόμο αφού δεν μπορούσαν να είναι σίγουροι αν το ψηλό σαν δέντρο γκομενάκι που είχαν δει τις προάλλες ήταν το ίδιο και το αυτό με τη μινιατούρα που είχε τα μάτια, τα μαλλιά και λακκάκια στα μάγουλα, δηλαδή με την αφεντιά μου.
Ταπεινωμένη πια ζήτησα ακρόαση από τον Θεό. Με δάκρυα στα μάτια ζήτησα συγχώρεση και την λύση την συμφωνίας μας. Θα έπαιρνα πίσω τα κιλά μου και θα τα έβρισκα εγώ μαζί τους.
Στην αρχή δεν μου απαντούσε και με άφηνε να βράζω στο ζουμί μου.
Μετά μου είπε να πλησιάσω και μου έδωσε με ένα άγγιγμα του πίσω τα κιλάκια και τους δικούς μου πόντους. Τρελάθηκα από τη χαρά μου. Δεν είναι πως μου άρεσαν τα παχάκια μου ή πώς μου είχαν λείψει. Ήταν που είχα βρει επιτέλους εμένα!
Ο Θεός θα έβαζε σε επαναλειτουργία το παλιό σύστημα. Και εγώ θα έχανα ή θα πρόσθετα στο σώμα μου κιλά αναλόγως της διατροφής και της άσκησης που θα ακολουθούσα. Δεν θα τον ενοχλούσα πότε ξανά για το ίδιο θέμα. Είχε τελειώσει, είχε λήξει πια οριστικά το ζήτημα.
Κατάλαβα και αποδέχτηκα πως έπρεπε να μάθω να τρώω με μέτρο. Και πως ένα μέτρο είναι σωστό να υπάρχει σε όλα.
Εκτός από την αγάπη!
Ιωάννα Πιτσιλλή
Μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Κάπου στην πορεία θα χάθηκα φαίνεται. Ίσως, εν μέρει, να φέρει ευθύνη η κυρία Φι που δεν εκτίμησε στο γυμνάσιο το κειμενάκι μου με το λεωφορείο και δεν το άφησε να κάνει ποτέ του έστω μια γύρα. Η αλήθεια είναι πως μου τα τσαλαπάτησε τότε τα φτερά. Δεν βαριέσαι ! Τα έπιασα χρόνια μετά και πήρα με κόκκινες κλωστές να τα μπαλώνω!
Λένε πως τα όνειρα εκδικούνται αν μένουν ανεκπλήρωτα. Ωραία λοιπόν! Θα το πληρώσω το τίμημα… υφαίνοντας ιστορίες με νήματα στα χρώματα του ήλιου. Από το ξημέρωμα μέχρι και τη δύση του.
