Η αγάπη ένα “εγώ” μακριά σου
Βρίσκεσαι τόσο μακριά. Με δυσκολία σε διακρίνω. Σαν φιγούρα ζωγραφισμένη. Ένα άτσαλο, ακαθόριστο, απροσδιόριστο ολόγραμμά σου. Μάταια παλεύω να δω αν διαφαίνεται κάτι έντονο από τη δική σου παρουσία. Πόσες φορές ακόμη να στο πω; Γίνεται ο ψίθυρος φωνή και διαπερνάει.
Πρέπει να σκίσεις το σεντόνι που επάνω του χορεύουν ευθαρσώς παίζοντας στο ημίφως, οι σκιές.
Να γκρεμίσεις απ’ το βάθρο του, τον φόβο που βασιλεύει στο μυαλό σου.
Να εξυψώσεις εαυτόν ταπεινώνοντας τον, ενώπιον αληθινών και ξεχωριστών σκιρτημάτων.
Να χάσεις αυτοκυριαρχία κερδίζοντας κυριότητα αλλήλου.
Ν’ αποξενώσεις γνώριμες σιωπές για να εξοικειωθείς ομιλούσες μοιραίες αλήθειες.
Να στάξεις το ψέμα σου για να διαλυθεί, σε μια πεντακάθαρη αλήθεια κι εξαγνισμένο να το θυσιάσεις επικαλούμενος αφιέρωση άνευ όρων.
Πρέπει να ποθήσεις και να πεις « δεν ανασαίνω ».
Να κοιτάξεις και να πεις « χάνομαι ».
Ν’ αγγίξεις και να πεις « πονάω ».
Ν’ αγκαλιάσεις και να πεις « παραδίνομαι ».
Τότε η αγάπη θα είναι ένα « εμείς » κοντά!
Ζωή Παπατζίκου
Σε δύο ενότητες μοιρασμένη η ζωή μου. Στην Αθήνα όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα κι έζησα μέχρι το τέλος της εφηβείας μου και στην Εύβοια όπου πλέον μένω μόνιμα. Με οδηγό την έμφυτη παρατηρητικότητα αλλά και την γενικότερη εντρύφηση των ανθρώπων και των εμπειριών τους, οι σκέψεις και οι λέξεις πάντα πλέκονταν σε γαϊτανάκι καταγραφής, σαν να προσπαθώ να αιχμαλωτίσω λογιών στιγμές και ποικίλα συναισθήματα κόντρα στην ελεύθερη και ιλιγγιώδη ταχύτητα του χρόνου που αμείλικτα στη ξέφρενη πορεία του όλα τα μεταβάλλει. Η ζωή μας είναι ένα άγραφο ανοιχτό βιβλίο, ας αποτυπώσουμε μέσα του τις πιο γραφικές μας αλήθειες!
