Το “γιατί” που με πνίγει
Αφήσαμε κάτι στη μέση.
Τα όνειρα μας. Τα σχέδια μας.
Και τώρα; Που τα αφήνουμε
αυτά; Σε ποιον να τα χαρίσουμε
μην πάνε χαμένα; Κρίμα δεν είναι;
Εξάλλου δεν είσαι εσύ εδώ. Τι να τα κάνω μόνη μου;
Μακάρι να μπορούσα να σε κάνω να μ’ αγαπήσεις. Δεν τα κατάφερα βλέπεις.
Προσπάθησα αλλά ο έρωτας ή σου ‘ρχεται ή όχι. Με το ζόρι τίποτα δε γίνεται.
Μόνο που ακόμη δεν κατάλαβα αφού ήξερες ότι δεν είμαι εγώ εκείνη που θα χαράξει πορεία στη ζωή σου, γιατί μου χάριζες τα αστέρια όλα του ουρανού;
Γιατί σχεδίαζες ταξίδια για δύο.
Μόνο αυτό απάντησε μου.
Το “γιατί” που με καίει.
Άραγε τι έφταιξε; Που έφταιξα;
Ή απλά ήμουν κι’ εγώ ακόμη ένα σου απόκτημα;
Ερωτηματικά πολλά που δε λένε να βγουν από το μυαλό μου. Με βασανίζουν μέρες τώρα.
Ήρθες με ντόμπρα λόγια και έφυγες σαν τον κλέφτη.
Ένα λόγο ζητάω μόνο. Να ξέρω το γιατί.
Με πνίγει σου λέω!
Με πνίγει!
Εύη Π. Γουργιώτη
Γεννημένη μια μέρα του Οκτώβρη στον παγωμένο Καναδά. Ίσως γι' αυτό έχω τη «μέντα» να λατρεύω τις θερμοκρασίες υπό του μηδενός. Μεγάλες μου αδυναμίες η βροχή και η θάλασσα. Αγαπώ τη γραφή και τα κείμενα μου δημιουργούνται από οτιδήποτε τραβάει την προσοχή μου ή από βιώματα ανθρώπων που συναντώ. Σίγουρα όμως υπάρχουν και κείμενα βγαλμένα από τη φαντασία μου. Ακούω πως η αληθινή αγάπη δεν υπάρχει, μα δε συμφωνώ. Για αυτό και γράφω συχνά για αυτή. Δηλώνω αθεράπευτα ερωτευμένη ακόμη και με το οξυγόνο που αναπνέω. Η ζωή είναι από μόνη της μια ευλογία. Και προσπαθώ να ζω όμορφα το κάθε της λεπτό.
