Σαν η δεκαετία του ’60 έπνεε τα λοίσθια, μου έμελλε να πάρω την πρώτη μου ανάσα, να ξεκινήσω κι εγώ το ταξίδι μου σε τούτο τον ντουνιά.
Εποχές δύσκολες, με φτώχεια, με αγραμματοσύνη, με ολοκληρωτικά καθεστώτα.
Μεγάλωνα με “μη”.
Χιλιάδες “μη”.
– Μην κοιτάς!
– Μην ακούς!
– Μη μιλάς!
– Μην ανακατεύεσαι!
– Μη δίνεις δικαιώματα!
Κι ένα περίεργο πράγμα, που δεν καταλάβαινα, συνέβαινε μέσα στο σπίτι μου.
Ενώ η οικογένεια μου αριθμούσε, ως συνηθίζονταν, 4 μέλη, την εξουσία την ασκούσε ένα πέμπτο.
Δεν είχε όψη, μα ήταν πάντα εκεί να μας λιγοστεύει το οξυγόνο.
Ήταν εκεί να ορίζει πως θα ντυθούμε, με ποιους θα συναναστραφούμε και ποιους θα αποφύγουμε.
Ήταν εκεί να κλείνει τα παράθυρα αν μαλώναμε και φωνάζαμε.
Χωνόταν στο κρεβάτι μας με το έτσι θέλω και μας εξαπέλυε κατηγορίες για της κάθε ημέρας κάποια κακώς πεπραγμένα.
Μου ήταν αντιπαθέστατο αυτό το πέμπτο μέλος της οικογένειας μου, που αν και αόρατο είχε τρομακτική δύναμη στο να ορίζει τη ζωή μας.
Ααα.. Και είχε και όνομα!
“Ο κόσμος”.
Έτσι το λέγανε!
Τα χρόνια περνούσαν κι αυτό το τέρας είχε περάσει μέσα στο αίμα μου και με τυραννούσε.
Όποτε πήγαινα με τα νερά του όλα ήταν ήσυχα, μα δε χαμογελούσα.
Κι όποτε του πήγαινα κόντρα, ένιωθα ζωντανή μα γέμιζα ενοχές.
Άτιμο θεριό και κατασπάραζε τα νιάτα μου!
Έπαιρνε αποφάσεις αυτό αντί για μένα, για τη ζωή που εγώ ζούσα και θα ζούσα.
Αποφάσεις καθοριστικές, που φέρναν δυστυχώς καταστάσεις δύσκολα αναστρέψιμες.
Μου πήρε πάρα πολλά χρόνια για να αντιληφθώ πως μου έτρωγε την ψυχή μου, πως μου έκλεβε την ίδια μου τη ζωή.
Μου πήρε πάνω από μισή ζωή για να καταφέρω να το εξοντώσω.
Για να καταλάβω πως αξίζω, έστω κι αν αυτό δε συμφωνεί, για να μάθω να αδιαφορώ για την άποψη και την κρίση του για μένα.
Πλέον το απέβαλε απ’ τα μέσα μου, μα άφησε πληγές.
Άφησε σαπίλες που δεν καθαρίζουν εύκολα..
Άφησε τις πατημασιές του στο δρόμο μου που, αλίμονο, δεν μπορώ να γυρίσω πίσω και να τις σβήσω ή έστω να τις σκεπάσω..
Όμως σε ό,τι από ζωή μου έμεινε πια, δε θα το αφήσω να με ξαναπλησιάσει!
Γουστάρω πλέον να κάνω λάθη και μάλιστα συνειδητά κι έχω τα κότσια να τα πληρώνω.
Και κανένας δεν έχει το δικαίωμα να με κρίνει γι αυτά!
Κανένας!
Έχασα πολλή ζωή προσπαθώντας να κάνω το σωστό για να μην τον τσατίζω.
Βρε δεν πα να τσατιστεί!
Βρε δεν πα να μ’ αφορίσει!
Και ποιος τον όρισε ως θεσπιστή του καλού και του κακού;
Ποιος τάχα τον όρισε της ζωής μου κριτή και δικαστή;
Ε λοιπόν, δεν κατάλαβε καλά με ποια έχει να κάνει.
Εγώ τον απολύω!
Τον απολύω, τον παραλύω και εντέλει τον διαλύω!
Γιατί τώρα ξέρω ποια είμαι.
Γιατί τώρα ξέρω τι θέλω.
Γιατί τώρα επιτέλους μπορώ!
Κατερίνα Πανταλέων
Ποιά είμαι; Νομίζω πως μέχρι την ύστατη πνοή θα ψάχνω να το βρω.. Ως γέννημα – θρέμμα της πιο ερωτικής πόλης, είμαι φανατική οπαδός και υποστηρίκτρια της αγάπης και του έρωτα.. Γράφω για όλα αυτά που βλέπω, ακούω και ζω, για όλα όσα ονειρευομαι, για όλα εκείνα που δε θα ζήσω ποτέ.. Γράφω γιατί έτσι ανασαίνω περισσότερο οξυγόνο, γιατί έτσι ξορκίζω καθετί που με πονάει, γιατί απλώς δε γίνεται να μη γράφω.. Ποιά είμαι; Ίσως και να ‘μαι τελικά μία πριγκίπισσα, που κατά λάθος ξέφυγε από κάποιο παραμύθι κι όλο ψάχνει το δρόμο να γυρίσει πίσω σε αυτό..
