Άλλαξα, ίσως να σκλήρυνα πολύ.
Ίσως οι γωνίες μου να έγιναν αιχμηρές και να τραυματίζουν όσους πλησιάζουν πολύ κοντά μου.
Έπαψα να κρύβομαι και να υπομένω ανθρώπους, που θέλησαν με την πρώτη ευκαιρία που τους δόθηκε, να μου ρουφήξουν το συναίσθημα. Εσωτερικά άλλαξα, άσε το έξω μου, εκείνο παραμένει πεισματικά ίδιο.
Έπαψα να φοβάμαι τον πόνο, πλέον εκείνος με φοβάται γιατί με δοκίμασε τόσες φορές και δεν τα έβγαλε εύκολα πέρα μαζί μου. Σταμάτησα να βάζω νερό στο κρασί μου, έπαψα να κάθομαι στο ίδιο τραπέζι με ανθρώπους που δεν ταιριάζουν τα χνώτα μας. Γυρίζω ανάποδα το τραπέζι, τους χαρίζω το ωραιότερο χαμόγελό μου και φεύγω μακριά χωρίς καμία εξήγηση. Πλέον ξέρουν τι μου έχουν κάνει.
Σταμάτησα να λέω «ναι» σε όλα και ξεκίνησα εκείνα τα βροντερά «όχι» που δε χωρούν δεύτερες κουβέντες.
Ακόνισα τα σπαθιά μου και επέλεξα με σύνεση τις μάχες μου, σταμάτησα να σπαταλάω άσκοπα τις δυνάμεις μου. Σταμάτησα να συμφιλιώνομαι και να προσαρμόζομαι με υπάρξεις που δεν ταιριάζω, φεύγω μακριά και δεύτερες ευκαιρίες σταμάτησα να δίνω. Και ας μου κόλλησαν αυτόματα την ταμπέλα της σκληρής και της άκαρδης, που να ξέρουν και αυτοί, τι έχει συμβεί μέσα μου.
Προτιμώ πλέον τη συνειδητή μοναξιά, τα βρίσκω καλύτερα μαζί της. Χόρτασα από τους ψεύτικους ανθρώπους.
Σταμάτησα να εμπιστεύομαι εύκολα και αντιμετωπίζω με λίγη παραπάνω καχυποψία τους ανθρώπους με δύο όψεις. Δε μεταλλάχθηκα, αλλά έμαθα να προσέχω και να μην αναλώνομαι ανούσια.
Έμαθα πως η συναισθηματική ποσότητα σε αδειάζει και προτιμώ την ποιότητα των συναισθημάτων γιατί έτσι δε στριμώχνομαι, ούτε μπουχτίζω.
Δεν έπαψα να ενθουσιάζομαι, ούτε έχασα τον αυθορμητισμό μου. Αδειάζω την ψυχή μου από ανθρώπους που θέλουν να σεργιανίσουν μόνο και μόνο για να την αναστατώσουν.
Δε σταμάτησα να αντιμετωπίζω το συνάνθρωπο με τον σεβασμό που του αξίζει, αλλά σταμάτησα να ασχολούμαι με όλους αυτούς που τους λείπει ο σεβασμός.
Δεν έπαψα να απλώνω χέρι βοήθειας στο συνάνθρωπο, όταν το έχει ανάγκη.
Δεν έπαψα ούτε να κλαίω, ούτε να γελάω.
Και το κυριότερο δεν έπαψα να είμαι άνθρωπος.
Ακόμα και τώρα που αυτή η κοινωνία χαρακτηρίζεται απάνθρωπη.
Εγώ μάλλον γλύτωσα από τους φόβους μου, τους κέρδισα και έμαθα την έννοια του αγώνα και του πολέμου από πολλές μορφές.
Ευτυχώς δε με άλλαξε η κοινωνία, ελπίζω να καταφέρω να την αλλάξω εγώ και μερικοί ακόμα.
Μαρύσα Παππά
Γεννήθηκα στην Αθήνα με καταγωγή από τον νησί των Ιπποτών. Γράφω βιωματικά και παίρνοντας καθημερινές εικόνες από το περιβάλλον μου. Όλο αυτό το χρωστάω σε έναν άντρα μου με εμπνέει για όλα αυτά που κάνω. Στον άντρα της ζωής μου. Έχουμε κοινά όνειρα με στόχο να πραγματοποιηθούν. Διότι το «εμείς» και το «μαζί» είναι από τις πιο ισχυρές λέξεις που υπάρχουν. «Εμείς μαζί» λοιπόν μπορούμε τα πάντα, αρκεί να το θέλουμε. Καλά μας ταξίδια.
