Τα χιλιόμετρα μετρούν μόνο χτύπους καρδιάς
Ο δρόμος μακρινός, όμως μοιάζει με μονοπάτι γεμάτο λουλούδια. Είναι οι σκέψεις μου που ανθίζουν στη προσμονή της δικής μας στιγμής.
Επιτέλους μαζί. Η απόσταση και ο χρόνος υπερνικήθηκαν από την επικράτηση της επιθυμίας. Η αγκαλιά σφιχτή, αργή, παρατεταμένη, πλέκονται οι αναστεναγμοί μες στης σιωπής το άγγιγμα.
Έπειτα ακολουθούν φιλιά λαχτάρας, ματιές αδηφάγες, ψίθυροι στο αυτί ν’ απλώνονται σαν χάδια όμως να ουρλιάζουν οι ανάσες μέσα στις κοφτές τους διαδρομές. Ψάχνουν να βρουν περίσσιο οξυγόνο για ν’ αντέξουν το πάθος, να παρατείνουν τον πόθο, να παραμείνουν διεκδικητές της ανώτερης μαγείας, να υποκύψουν στα θέλγητρα του έρωτα που μαγεύει και προσκαλεί στον αιώνιο κυκεώνα του.
Να στροβιλιστούν οι καημοί της αναβολής, να ξεγυμνωθούν με μανιώδη τρόπο οι πεισματικά εναπομείνουσες συστολές, να παρασυρθούν οι υπέρτατες δυνάμεις της απόλυτης αμοιβαιότητας και να κυριεύσουν πολυπόθητες στιγμές και ξορκισμένες ενοχές.
Ο χρόνος να σταματήσει να μετράει, η ταυτότητα της ύπαρξής μας να θαμπώσει και να συγχρωτιστεί με την ανάγκη μιας εσώτερης δύναμης για απόλυτη ταύτιση και υπέρτατη ολοκλήρωση.
Οι χτύποι της καρδιάς πάντα θα βγαίνουν περισσότεροι με όσα χιλιόμετρα και ν ‘αναμετρηθούν.
Ζωή Παπατζίκου
Επιτέλους μαζί!
~ΖΩΗ ΠΑΠΑΤΖΙΚΟΥ~
Σε δύο ενότητες μοιρασμένη η ζωή μου. Στην Αθήνα όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα κι έζησα μέχρι το τέλος της εφηβείας μου και στην Εύβοια όπου πλέον μένω μόνιμα. Με οδηγό την έμφυτη παρατηρητικότητα αλλά και την γενικότερη εντρύφηση των ανθρώπων και των εμπειριών τους, οι σκέψεις και οι λέξεις πάντα πλέκονταν σε γαϊτανάκι καταγραφής, σαν να προσπαθώ να αιχμαλωτίσω λογιών στιγμές και ποικίλα συναισθήματα κόντρα στην ελεύθερη και ιλιγγιώδη ταχύτητα του χρόνου που αμείλικτα στη ξέφρενη πορεία του όλα τα μεταβάλλει. Η ζωή μας είναι ένα άγραφο ανοιχτό βιβλίο, ας αποτυπώσουμε μέσα του τις πιο γραφικές μας αλήθειες!
