Μνήμες
– “Και για πείτε μου, λοιπόν, κύριε δικαστά. Υπάρχει κάτι πιο ανελέητο από τη μνήμη;
Κάτι λιγότερο οδυνηρό; Κάτι λιγότερο βάρβαρο; Κάτι που να σε μαστιγώνει τα βράδια με λιγότερη δύναμη; Να σας πω εγώ. Όχι.
Αυτή. Αυτή είναι ο μεγαλύτερος τύραννος από όλους τους τυράννους. Ο ισχυρότερος βασανιστής από όλους τους βασανιστές. Ο μέγιστος σαδιστής όλων. Αυτή είναι που σε έχει δεμένο με σκοινιά να μην μπορείς να κάνεις ούτε βήμα, που σε έχει φιμωμένο να μην μπορείς να βγάλεις ούτε λέξη, που γελάει προκλητικά μαζί σου και σε ειρωνεύεται. Που φωνάζει δυνατά δίπλα απ’τα αυτιά σου που σε τρώει κομματάκι – κομματάκι έως ότου δεν αφήσει ούτε κύτταρο από σένα. Που σε περιγελά, σε χλεύαζει και σε κοροϊδεύει πετώντας σου στο πρόσωπο μέσα όλα τα περασμένα, που μπροστά στα μάτια σου ζωντανεύει σκηνές, ανθρώπους και αισθήματα.
Αυτή φταίει για όλα.
Καταδικάστε τη εις θάνατον κύριε δικαστά, ισόβια ρίξτε στις μνήμες να απαλλαγώ από δαύτες, να είμαι ένα άδειο κουβούκλιο, να μην θυμάμαι, να μην πονάω, να κοιμάμαι τα βράδια. Γίνεται;”
– “Το αίτημά σας απορρίπτεται κύριε “.
Εύα Κοτσίκου