Μνήμες
– “Και για πείτε μου, λοιπόν, κύριε δικαστά. Υπάρχει κάτι πιο ανελέητο από τη μνήμη;
Κάτι λιγότερο οδυνηρό; Κάτι λιγότερο βάρβαρο; Κάτι που να σε μαστιγώνει τα βράδια με λιγότερη δύναμη; Να σας πω εγώ. Όχι.
Αυτή. Αυτή είναι ο μεγαλύτερος τύραννος από όλους τους τυράννους. Ο ισχυρότερος βασανιστής από όλους τους βασανιστές. Ο μέγιστος σαδιστής όλων. Αυτή είναι που σε έχει δεμένο με σκοινιά να μην μπορείς να κάνεις ούτε βήμα, που σε έχει φιμωμένο να μην μπορείς να βγάλεις ούτε λέξη, που γελάει προκλητικά μαζί σου και σε ειρωνεύεται. Που φωνάζει δυνατά δίπλα απ’τα αυτιά σου που σε τρώει κομματάκι – κομματάκι έως ότου δεν αφήσει ούτε κύτταρο από σένα. Που σε περιγελά, σε χλεύαζει και σε κοροϊδεύει πετώντας σου στο πρόσωπο μέσα όλα τα περασμένα, που μπροστά στα μάτια σου ζωντανεύει σκηνές, ανθρώπους και αισθήματα.
Αυτή φταίει για όλα.
Καταδικάστε τη εις θάνατον κύριε δικαστά, ισόβια ρίξτε στις μνήμες να απαλλαγώ από δαύτες, να είμαι ένα άδειο κουβούκλιο, να μην θυμάμαι, να μην πονάω, να κοιμάμαι τα βράδια. Γίνεται;”
– “Το αίτημά σας απορρίπτεται κύριε “.
Εύα Κοτσίκου
Είμαι η Εύα και ζω στον δικό μου ονειρόκοσμο ο οποίος αποτελείται από χαρτιά, μολύβια και λέξεις. Μεγαλωμένη στην πιο μποέμ συνοικία της Αθήνας, τα Πετράλωνα, δεν θα μπορούσα παρά να είμαι λάτρης του Κέντρου. Αγαπώ να βολτάρω στα Αθηναϊκά στενά, τους καλλιτέχνες και την ποίηση του δρόμου, την ποίηση γενικότερα, τη σοκολάτα και τα χαμόγελα στα χείλη των ανθρώπων.
Δηλώνω αιώνιο παιδί και πιστεύω ότι η ευγένεια, η θετικότητα και η καλοσύνη μπορούν να μαλακώσουν και την πιο σκληρή καρδιά. Γελάω δυνατά και συγκινούμαι εύκολα. Γράφω παντού, όπου βρω, ακόμα και σε χαρτάκια για τσιγάρα και ας μην καπνίζω. Μπορώ να εμπνευστώ ακόμα και από έναν κόκκο άμμου. Λατρεύω τα τραγούδια και τα ταξίδια, ειδικά αυτά που κάνω πάνω σε χάρτινα καράβια... Είμαι η Εύα και στόχος μου είναι να σας πάρω μαζί μου στα ταξίδια αυτά...
