Εκεί που τελειώνουν οι πολιτείες και τα χωριά.
Εκεί που δεν ισχύουν άλλοι νόμοι πέρα από τα προστάγματα της φύσης.
Εκεί που δε φτάνουν οι φωνές όσων μας φυλακίζουν, μας πιέζουν, μας κρατούν αιχμαλώτους.
Εκεί που ενώνεται η θάλασσα με τον ουρανό.
Εκεί που η ένωσή μας θα είναι τέλεια εναρμονισμένη με την ομορφιά που θα μας αγκαλιάζει.
Εκεί που θα σαι απλά ένας άντρας κι εγώ η γυναίκα σου.
Τότε που όλα όσα έχω φυλαγμένα για σένα θα ελευθερωθούν, χείμαρρος η αγάπη μου που θα σε παρασύρει σαν καταρράκτης.
Τότε που θα μπορώ όσα στ’ αυτί σου ψιθυρίζω να τα φωνάξω και ν’ ακούσω τον αντίλαλο μου και να πολλαπλασιαστούν τα «σ’ αγαπώ» και τα «σε θέλω».
Τότε που θα μπορείς να μ’ αγκαλιάζεις στο φως, χωρίς συνθήματα, χωρίς παραπετάσματα, χωρίς αντίστροφες μετρήσεις.
Ο κόσμος όλος και στην άκρη εμείς.
Ο κόσμος όλος και ο δικός μας κόσμος.
Όταν θα έχουν πληρωθεί οι γραφές.
Όταν θα έχουν εξοφληθεί όλα τα γραμμάτια.
Όταν θα έχουμε καθαρίσει από όλες τις έννοιες.
Όταν το βλέμμα σου θα υπάρχει μόνο για μένα.
Όταν τα μάτια σου θα γίνουν το πέλαγος που θα γιατρέψει όλες τις πληγές μου.
Όταν το στήθος μου θα γίνει το αιώνιο προσκεφάλι σου, ν’ αδειάσει το μυαλό σου από τις σκέψεις και να χωρέσει μόνο το «μαζί» μας.
Γι’ αυτό το «εκεί», το «τότε» και το «όταν» θα ζούμε μάτια μου, ανακατεμένοι με τα «πρέπει» και τα σωστά, χαμένοι στις κοσμικές συναναστροφές, ενίοτε κλέβοντας ματιές, αλλά και όνειρα.
Όνειρα με τα μάτια ανοιχτά.
Η εικόνα μας όταν με λούζεις και μου χτενίζεις τα μαλλιά.
Όνειρα με τα μάτια κλειστά.
Δικός μου να γίνεσαι την ώρα που όλες οι πέντε αισθήσεις κοιμούνται, και ξαγρυπνά εκείνη η έκτη, η δική μας.
Στην άκρη του κόσμου θα σε περιμένω ή θα με περιμένεις, όσο και να μας πάρει.
Το ραντεβού μας ισχύει ες αεί.
Ανθή Γεώργα
Γεννήθηκα στην Αθηνα, παιδί της γενιάς του 80, όταν μεσουρανούσαν η ντίσκο, το μαλλί αφανα και τα κόκκινα αυτοκίνητα. Σ αυτή τη γιγαντουπολη μένω και το απολαμβάνω, έχοντας πάνω μου ασβηστα τα σημάδια απο τις επιρροές της επαρχίας. Δύο γονείς, δύο ιδιαίτερες πατρίδες, ατελείωτα καλοκαίρια, έχω ζήσει το ένα τρίτο της ζωής εκεί. Εργάζομαι ως δικηγόρος, διαβάζω νόμους, τους ερμηνεύω, τους χειρίζομαι, τους χρησιμοποιώ σαν εργαλείο της δουλειάς. Όπως και το λόγο άλλωστε.. Σκέφτομαι με λέξεις, εκφράζομαι με αυτές και όταν δε γράφω δικόγραφα, τις κάνω προτάσεις μήπως και μπορέσω να ερμηνεύσω τους ευμεταβλητους νόμους της ζωής.
