Λίγο πριν το καλοκαίρι τελειώσει
Έχει μια γλύκα απόψε η βραδιά και μια μυρωδιά από γιασεμί ανακατεμένη με άρωμα νοσταλγίας. Κάθομαι στο μπαλκόνι μου και απολαμβάνω τη σιγαλιά της νύχτας. Χαϊδεύω την Λίλη και αυτή παραδίδεται άνευ όρων στα χέρια μου και μου κάνει νάζια και χαρούλες. Ίσως να έχει μεγαλώσει με γατιά, σκέφτομαι, δεν εξηγείται αλλιώς! Είναι τόσο μα τόσο χαδιάρα η άτιμη!
Όπως και να έχει ευχαριστώ το σύμπαν που ένωσε τους δρόμους μας. Έχουν ένα ιδιαίτερα όμορφο τρόπο να αγαπάνε τα σκυλιά. Ένα τρόπο μοναδικό που σε σκλαβώνει. Μια αγάπη κρύσταλλο, καθαρή και ατόφια. Από αυτές που κρατάνε όσο μια ζωή. Ίσως και πέρα από αυτή! Ένα κρύο τσάι δυόσμος στο ποτήρι μου και εγώ πίνοντας το κάνω βουτιές στα καλοκαίρια μου. Είναι και αυτός ο Αύγουστος κουστουμαρισμένος με τη φορεσιά της χαρμολύπης. Λίγο πριν το καλοκαίρι τελειώσει, λίγο πριν η ρουτίνα περάσει το κατώφλι και πάρει τη θέση της στων ανθρώπων τις ζωές.
Ο Αύγουστος μου έχει τη μορφή αρχαίου Έλληνα θεού. Έχει το αψεγάδιαστο κορμί και το αγέρωχο βλέμμα του. Μου χαμογελάει γλυκά και με ξελογιάζει! Τον βλέπω να περπατάει αργά εκεί που το κύμα σκάει φιλιά στην ακτή και της ψιθυρίζει γλυκόλογα. Μιλάει με τους γλάρους και ψάχνει για αχινούς. Απολαμβάνει τους ήλιους και τα φεγγάρια του. Φωτίζεται από των αστεριών τη λάμψη και φωτίζει με τη σειρά του την πλάση γύρω του. Στήνει χορό με τις νεράιδες και τα ξωτικά και τραγουδάει σε μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνω, όμως ηχεί υπέροχα στα αυτιά μου. Κρύβεται μέσα στα γεμάτα πόθο βλέμματα των ερωτευμένων. Κλέβει λίγο από το μέλι των φιλιών τους, από τη ζέστη που αναβλύζει η σάρκα τους. Τα πρωινά χτίζει κάστρα από άμμο και θαλασσινό νερό. Τα δειλινά τον βρίσκουν να παίζει κρυφτό και να ψάχνει για κρυμμένους θησαυρούς στης γειτονιάς τις αυλές παρέα με τα πιτσιρίκια. Έχει μια σκιά μελαγχολίας στα μάτια κάθε που βραδιάζει. Φταίει το φευγιό που πλησιάζει. Φταίει το Φθινόπωρο που ετοιμάζεται να πιάσει λιμάνι. Φταίνε οι Ευτυχίες και οι Χαρές που είναι πάντοτε βιαστικές!
«Υπάρχει ακόμα λεπτή κρυστάλλινη άμμος στου χρόνου την κλεψύδρα» , μουρμουρίζουν κάτι λευκά περιστέρια που εισβάλλουν αθόρυβα στο όραμά μου. «Τόσος χρόνος όσος ακριβώς χρειάζεται για να μπορεί κανείς να αντιμετωπίσει στα ίσα το γκρίζο του ουρανού, των ανέμων τους καβγάδες μα και της βροχής το κλάμα», συνέχισαν.
«Αρκεί να ξέρει να τη ζει τη ριμάδα τη στιγμή», συμπληρώνω εγώ μπαίνοντας στην κουβέντα τους, ενώ προσθέτω πάγο σε σχήμα καρδιάς στο ποτήρι μου.
«Αρκεί να ξέρει να διαχειρίζεται τη χαρά. Αρκεί να ξέρει να ζει σαν μικρό παιδί. Να ζει το δικό του παραμύθι! Να ψάχνει, να εξερευνά, να ανακαλύπτει, να μαθαίνει, να ονειρεύεται, να προχωρά, να κλαίει, να γελά, να πετάει ψηλά, να στραγγίζει τη ζωή και να απολαμβάνει τους χυμούς της άσπρο πάτο!», μου απαντούν πίσω τα περιστέρια λίγο πριν χαθούν παρέα με τον Αύγουστο στης βραδιάς τα μονοπάτια.
Παίρνω την Λίλη αγκαλιά. «Πάμε να ονειρευτούμε μωρό μου», της λέω. «Ξημερώνει Κυριακή και η ζωή είναι τόσο μα τόσο όμορφη!».
Πηγή : L.A Voice, Larnaka’s Alternative Free Press
Ιωάννα Πιτσιλλή
Μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Κάπου στην πορεία θα χάθηκα φαίνεται. Ίσως, εν μέρει, να φέρει ευθύνη η κυρία Φι που δεν εκτίμησε στο γυμνάσιο το κειμενάκι μου με το λεωφορείο και δεν το άφησε να κάνει ποτέ του έστω μια γύρα. Η αλήθεια είναι πως μου τα τσαλαπάτησε τότε τα φτερά. Δεν βαριέσαι ! Τα έπιασα χρόνια μετά και πήρα με κόκκινες κλωστές να τα μπαλώνω!
Λένε πως τα όνειρα εκδικούνται αν μένουν ανεκπλήρωτα. Ωραία λοιπόν! Θα το πληρώσω το τίμημα… υφαίνοντας ιστορίες με νήματα στα χρώματα του ήλιου. Από το ξημέρωμα μέχρι και τη δύση του.
