Φθινοπωρινό παράπονο
Φθινοπώριασε.
Αγαπώ το Φθινόπωρο.
Τα κίτρινα φύλλα, τα κόκκινα, τα καφέ, τα πορτοκαλί.
Αφήνουν το τελευταίο τους χτυποκάρδι στα ξερόκλαδα των δέντρων, αγκιστρώνονται σε μια ριπή του ανέμου και δειλά ξεκινούν να πέφτουν. Αναποφάσιστα θαρρείς.
Ακολουθώντας μια άναρχη μα τόσο σαγηνευτική χορογραφία.
Κάποτε νωχελικά καταλήγουνε στη γη. Και ξεραίνονται.
Και πριν ποδοπατηθούν ή παρασυρθούν από κάποια απρόσμενη νεροποντή, έχουν αφήσει τυπωμένες στη μνήμη μας σωρούς από μαγευτικές εικόνες.
Αγαπώ το Φθινόπωρο…
Τις πρώτες βροχούλες του, που έρχονται σα λύτρωση και κάθαρση. Έρχονται να σε παραδώσουν αναβαπτισμένο στον νέο κύκλο ζωής, που σε καρτερά να τον περιδιαβείς.
Έρχονται να χαϊδέψουν και να δροσίσουν το κουρασμένο, απ’ το λιοπύρι του Καλοκαιριού, δέρμα σου.
Και να πεις: αρχίζω ξανά!
Αγαπώ το Φθινόπωρο.
Ο κόσμος επιστρέφει κι όλα γύρω γεμίζουν ήχους και εικόνες, γεμίζουν ζωή.
Παύουν τα ατελείωτα βασανιστικά και ζεστά μεσημέρια, δε μυρίζουν πια τα σκουπίδια στην πυρωμένη τσιμεντούπολη, δε νιώθεις πλέον πως είσαι σε κατάσταση αποσύνθεσης.
Αγαπώ το Φθινόπωρο.
Ναι.
Μα του κρατώ ένα παράπονο…
Ένα μικρό παράπονο, σφηνωμένο γερά σε μια ραγισματιά της ψυχής.
Ένα παράπονο, που μια γλυκιά νύχτα κάποιου Οκτώβρη σε πήρε μακριά μου.
Και ποδοπατήθηκα κι εγώ σαν τα ξερόφυλλα…
Κι έγινα ένα με τα λασπόνερα και παρασύρθηκα μακριά απ’ τη χαρά.
Κι αγκάλιασα σφιχτά μια παγωνιά, σαν κι αυτή που φέρνουν το ξημέρωμα οι φθινοπωρινές νύχτες, όταν σε βρίσκουν με τα παράθυρα ανοιχτά.
Και βρέθηκα να περιδινίζομαι σε έναν απρόσμενο και βασανιστικό κύκλο.
Αυτόν της απουσίας σου.
Αυτόν της άτακτης φυγής σου.
Αυτόν των αναπάντητων ερωτηματικών.
Πέρασε καιρός πια…
Δε σε περιμένω πλέον.
Δε σε αποζητώ.
Μα να…
Είναι που είναι και πάλι Φθινόπωρο.
Κι οι μνήμες μυρίζουν το βρεγμένο χώμα και ματωμένες ξυπνούν.
Κατερίνα Πανταλέων
Ποιά είμαι; Νομίζω πως μέχρι την ύστατη πνοή θα ψάχνω να το βρω.. Ως γέννημα - θρέμμα της πιο ερωτικής πόλης, είμαι φανατική οπαδός και υποστηρίκτρια της αγάπης και του έρωτα.. Γράφω για όλα αυτά που βλέπω, ακούω και ζω, για όλα όσα ονειρευομαι, για όλα εκείνα που δε θα ζήσω ποτέ.. Γράφω γιατί έτσι ανασαίνω περισσότερο οξυγόνο, γιατί έτσι ξορκίζω καθετί που με πονάει, γιατί απλώς δε γίνεται να μη γράφω.. Ποιά είμαι; Ίσως και να 'μαι τελικά μία πριγκίπισσα, που κατά λάθος ξέφυγε από κάποιο παραμύθι κι όλο ψάχνει το δρόμο να γυρίσει πίσω σε αυτό..
