Ετοιμάζεται το γεύμα, Κυριακή το μεσημέρι. Μοσχοβολάει το σπίτι από το ψητό, τα γέλια, τις αγκαλιές και τη διάσπαρτη αγάπη στο χώρο. Από το ράδιο ακούγονται μελωδίες. «Βάλτε ένα βαλς», λέει η γιαγιά. «Μην τρέχετε μέσα στο σπίτι», μαλώνει τρυφερά η μάνα και τα παιδιά πάνε και γαντζώνονται και κρέμονται από την ποδιά της. Ο πατέρας τα κυνηγάει και αυτά τρέχουν πιο πολύ και γεμίζουν το σπίτι φωνούλες παιδικές.
Στο απέναντι διαμέρισμα, η ύπαρξη ενός μοναχικού ανθρώπου αγνοείται. Το σπίτι του μυρίζει κλεισούρα, είναι γύρω στα εβδομήντα και μόλις έκατσε στο μικρό τραπέζι της κουζίνας να φάει τα δύο αυγά που τηγάνισε. Ο μοναδικός ήχος που ακούει είναι αυτός που κάνει το στόμα του πριν καταπιεί. Ο «μόνος» δεν ακούει πια μουσική. Χόρευε τότε εκείνο το βαλς και ήταν σαν να περπατούσε στον αέρα από τη χαρά του μαζί με τη ντάμα του. Με τα χρόνια όμως δεν έβρισκε νόημα στους στίχους, μήτε στις μουσικές. Οι μελωδίες σαν να ορφάνεψαν και τα τραγούδια σαν να έχασαν τη φωνή τους.
Πίνει τώρα τον καφέ του μπροστά στο παράθυρο. Παρατηρεί τα διαμερίσματα της απέναντι πολυκατοικίας. Στο ένα, ένα ζευγάρι αγκαλιάζεται στο ημίφως. Στο άλλο ένας νεαρός βλέπει τηλεόραση, στο τρίτο μια γυναίκα φτιάχνει τα μαλλιά της και στο διαμέρισμα του δευτέρου ορόφου ένα παιδί του κάνει νοήματα και του στέλνει φιλιά! Είναι ανοιχτό το παράθυρο και μπορεί να το βλέπει καθαρά. Είναι μια μικρούλα γύρω στα έξι και τραβάει μία κυρία μεγάλης ηλικίας από το χέρι. Τη φωνάζει «γιαγιά» και της δείχνει το «μόνο». Οι ματιές διασταυρώνονται. Από το διαμέρισμα που μένει η μικρούλα ακούγεται ένα βαλς.
Ο «μόνος» δεν είναι πια μόνος.
Εύα Κοτσίκου
About Εύα Κοτσίκου
Είμαι η Εύα και ζω στον δικό μου ονειρόκοσμο ο οποίος αποτελείται από χαρτιά, μολύβια και λέξεις. Μεγαλωμένη στην πιο μποέμ συνοικία της Αθήνας, τα Πετράλωνα, δεν θα μπορούσα παρά να είμαι λάτρης του Κέντρου. Αγαπώ να βολτάρω στα Αθηναϊκά στενά, τους καλλιτέχνες και την ποίηση του δρόμου, την ποίηση γενικότερα, τη σοκολάτα και τα χαμόγελα στα χείλη των ανθρώπων.
Δηλώνω αιώνιο παιδί και πιστεύω ότι η ευγένεια, η θετικότητα και η καλοσύνη μπορούν να μαλακώσουν και την πιο σκληρή καρδιά. Γελάω δυνατά και συγκινούμαι εύκολα. Γράφω παντού, όπου βρω, ακόμα και σε χαρτάκια για τσιγάρα και ας μην καπνίζω. Μπορώ να εμπνευστώ ακόμα και από έναν κόκκο άμμου. Λατρεύω τα τραγούδια και τα ταξίδια, ειδικά αυτά που κάνω πάνω σε χάρτινα καράβια... Είμαι η Εύα και στόχος μου είναι να σας πάρω μαζί μου στα ταξίδια αυτά...
View all posts by Εύα Κοτσίκου | 201 posts
Post Views: 0
