Κερδίζοντας τη φιλία

Βρήκα μια παλιά φωτογραφία που μου έστειλες. Στη φωτογραφία, ένα βιβλίο με μια παράγραφο τονισμένη. Σε αυτήν την παράγραφο μαζεύτηκαν η ομορφιά του ανθρώπινου μυαλού και η γλυκιά πραγματικότητα και δώσανε την ευκαιρία να γεννηθούν τόσο υπέροχα και μοναδικά συναισθήματα. Η παράγραφος έγραφε:

“We cannot tell the precise moment when friendship is formed. As in filling a vessel drop by drop, there is at last a drop which makes it run over; so in a series of kindnesses there is at last one which makes the heart run over.”

Η σχέση μας ξεκίνησε σαν ένα άδειο δοχείο. Κάθε στιγμή που περάσαμε, κάθε ανάμνηση που χτίσαμε μαζί και αφήσαμε να χαραχτεί στο μυαλό, γέμιζε λίγο-λίγο το δοχείο μας. Μέρες – νύχτες και απογεύματα που περάσαμε να συζητάμε για πράγματα που δεν αφήναμε τους άλλους να δουν. Όνειρα για ένα αύριο που κάποτε φάνταζε αβέβαιο.

Πέρασε καιρός, ο χρόνος άρχισε να γκρεμίζει τα τείχη της καρδιάς και έφτασε η μέρα. Η μέρα που είδα την τελευταία σταγόνα να πέφτει από ψηλά, προσγειώθηκε μέσα στο δοχείο και πολλά μικρά κυματάκια ξεπήδησαν με επίκεντρο τη σταγόνα μας. Τότε συνέβη, είδα μια σταγόνα να δραπετεύει, να κυλάει έξω από το δοχείο και να χαράζει πορεία στα εξωτερικά τοιχώματα του.

Εκείνη τη στιγμή, η «παρέα» μας είχε μετατραπεί σε κάτι παραπάνω. Βλέπεις η φιλία, όπως και η αγάπη, η εμπιστοσύνη μα και τόσα άλλα όμορφα σε αυτήν τη ζωή, δε χαρίζονται. Πρέπει να παλέψουμε και να τα κερδίσουμε, όμως αυτή είναι η μισή αλήθεια. Βλέπεις, όσο δύσκολα παλέψεις για να τα κερδίσεις, θα πρέπει να παλέψεις δέκα φορές παραπάνω για να τα κρατήσεις.

Γιώργος Χατζηκυριάκου