Το να αγαπάς δεν είναι αδυναμία, είναι μεγαλείο ψυχής

Το να αγαπάς είναι κάτι τόσο φυσιολογικό, όπως το να ανασαίνεις.
Δεν είναι ντροπή, ώστε να προσπαθείς να το κρύψεις, να το κουκουλώσεις. 
Γίνεται να πνίξεις την ανάσα σου για να μην την καταλάβουν; 
Είναι μπορετό να κάνεις πως δεν πεινάς, πως δε διψάς για να μη σε κοροϊδεύουν; 
Ως πότε θα αντέξεις και για πόσο;
 
Το να αγαπάς δεν είναι απαγορευμένος καρπός, δεν είναι ταμπού.
Είναι δικαίωμα αναφαίρετο κάθε ζωντανού οργανισμού.
 
Μας έλεγαν σαν είμασταν μικρά : “μη δείχνεις τι αισθάνεσαι, θα σε παρεξηγήσουν, μη λες αυτά που νιώθεις, θα δώσεις δικαιώματα, θα σε κοροϊδεύουν, θα σου “βγει” το όνομα, θα σε εκμεταλευτούν!” 
 
Κι έτσι μεγαλώσαμε σε έναν κόσμο, όπου φοβόμαστε να εκφραστούμε. 
Πνίγουμε  μέσα μας τις λέξεις που ζητάνε να ειπωθούν.
Παγώνουμε τον αυθορμητισμό μας, για να μην κάνουμε όλα εκείνα που έχουμε την ανάγκη να κάνουμε, προκειμένου να εκδηλώσουμε τα συναισθήματα μας. 
Μπαίνουμε μόνοι μας σε φυλακές για να μην πράξουμε, φιμώνουμε μόνοι μας το στόμα μας για να μη μιλήσουμε. 
Γινόμαστε μούμιες, με ψυχή όμως, όμοια με ηφαίστειο που ζητά να εκραγεί! 
 
Το να αγαπάς δεν είναι αδυναμία, είναι μεγαλείο ψυχής… 
Είναι ένδειξη ό,τι είσαι ακόμα, επί της ουσίας, ζωντανός.. 
Είναι απόδειξη ότι  μέσα σου, στην αέναη μάχη του καλού με το κακό, νικάει ακόμα το καλό.. 
Είναι δείκτης ανοδικός της πορείας της κοινωνίας μας, που όσο κι αν πάνε όλα κατά διαόλου, το να κυκλοφορεί αγέρωχη η αγάπη ανάμεσα μας, δείχνει ότι τίποτα δε χάθηκε ακόμα…
 
Το να αγαπάς δεν είναι έγκλημα, ώστε να το θεωρείς και να το αντιμετωπίζεις με φόβο ως κάτι επικίνδυνο. 
Εγκληματίες γίνονται άνθρωποι που για κάποιο λόγο στερήθηκαν την αγάπη, αποδεδειγμένο επιστημονικά.
Η αγάπη μόνο καλό μπορεί να κάνει. 
Μόνο φτερά μπορεί να δώσει στην ύπαρξή μας. 
Φάρμακο μπορεί να γίνει στην ασθένεια.
Δύναμη στην αδυναμία.
Φως στο σκοτάδι της ψυχής… 
 
Γίνομαι ίσως γραφική.
Όμως, τι τάχα να ‘ναι αυτό που δίνει τόσο νόημα στη ζωή μας, που κάνει τόσο ξέφρενα την καρδιά μας να χτυπά, που αλλάζει την όψη και την ουσία όλων γύρω μας και τα μετουσιώνει σε μικρά καθημερινά θαύματα; 
 
Τι τάχα να’ ναι αυτό που χαρίζει χαμόγελο στο πρόσωπο και γαλήνη στην ψυχή, που μας δίνει τόση ενέργεια και δύναμη; 
 
Τι τάχα να’ ναι άλλο απ’ την αγάπη;
 
Κατερίνα Πανταλέων

Γράψτε ένα σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *