Κάποτε οι Παράδεισοι κουράζονται να περιμένουν
Φεύγουν αδιάκοπα τα τρένα στους σταθμούς…
Καθεμιά των τροχών στροφή κι ένα ακόμα αντίο που ολοένα εξασθενεί,
ώσπου ακούγεται σαν ύστατη από φάντασμα ικεσία και κραυγή.
Φεύγουν αεικίνητες οι στιγμές μας…
Γεννιούνται και θανατώνονται ξανά και ξανά,
γιορτή και θρήνος σε κάθε του εκκρεμές τικ τακ.
Ποτάμια οι χαρές και οι πίκρες…
Ταξιδεύουν ανταριασμένα,
για να συναντηθούν στο άσκοπο του χρόνου.
Ενώνονται σε δίνη,
ανακατεύονται οι μνήμες και τα όνειρα,
αλληλοπνίγονται τα ”γιατί” και τα ”θέλω”.
Κι η σανίδα σωτηρίας τους είσαι πάντα εσύ,
μα δεν το έμαθες ποτέ.
Φεύγει η ζωή.
Φεύγει ο χρόνος.
Φεύγεις εσύ…
Φεύγω εγώ…
Κι όλα αλλάζουν προσωπείο.
Κι ακούγεται αλλιώτικη
κι η μελωδία του κόσμου.
Χλευαστικός κι ο ουρανός
σαν μας κοιτά να ξεμακραίνουμε.
Εκείνος, θαρρείς, πως το ξερε από πάντα…
Λόγια κι ελπίδες.
Όνειρα κι υποσχέσεις.
Γέλια και δάκρυα.
Μνήμες και νοσταλγία. Θαύματα και υπερβάσεις.
Όλα θυσία στον Καιάδα της ανθρώπινης ουτοπίας…
Δεν κλαίω πια…
Ίσως δεν έχει άλλο πόνο.
Κι ούτε γελώ…
Ξέρω πως κάποτε οι Παράδεισοι κουράζονται να περιμένουν
κι ερμητικά τις πόρτες τους σφαλίζουν.
Ξέρεις…
Δεν είναι που λιγόστεψε το φεγγάρι
κι έγινε όμοιο με δρεπάνι κοφτερό.
Μα να…
Είναι που σκαλώνουν πάνω του οι νύχτες
και ματωμένες αργοπεθαίνουν
δίχως να ξέρουν το γιατί…
Κατερίνα Πανταλέων
Ποιά είμαι; Νομίζω πως μέχρι την ύστατη πνοή θα ψάχνω να το βρω.. Ως γέννημα - θρέμμα της πιο ερωτικής πόλης, είμαι φανατική οπαδός και υποστηρίκτρια της αγάπης και του έρωτα.. Γράφω για όλα αυτά που βλέπω, ακούω και ζω, για όλα όσα ονειρευομαι, για όλα εκείνα που δε θα ζήσω ποτέ.. Γράφω γιατί έτσι ανασαίνω περισσότερο οξυγόνο, γιατί έτσι ξορκίζω καθετί που με πονάει, γιατί απλώς δε γίνεται να μη γράφω.. Ποιά είμαι; Ίσως και να 'μαι τελικά μία πριγκίπισσα, που κατά λάθος ξέφυγε από κάποιο παραμύθι κι όλο ψάχνει το δρόμο να γυρίσει πίσω σε αυτό..
