Αγαπώ θα πει χάνομαι
“ Τι είναι η αγάπη;
Δεν είναι συμπόνια μήτε καλοσύνη.
Στη συμπόνια είναι δύο, αυτός που πονάει κι αυτός που συμπονάει.
Στην καλοσύνη είναι δύο, αυτός που δίνει κι αυτός που δέχεται. ”
(Νίκος Καζαντζάκης / Τι είναι η αγάπη;)
Τι είναι η αγάπη λοιπόν; Και τι είναι έρωτας; Πόσες αποτυχημένες απόπειρες έγιναν για να προσδιοριστούν αυτές οι διφορούμενες και δυσπρόσιτες έννοιες; Πόσες λέξεις σκορπίστηκαν και πόσα μυαλά παραδόθηκαν στην προσπάθειά τους να ορίσουν με ακρίβεια τα ευεργετικά τούτα συναισθήματα; Πόσες ψυχές έφτασαν στα κρεμνά της ύπαρξής τους και πόσες ζωές αφιερώθηκαν στο να φωταγωγήσουν επαρκώς το δύσβατο και περιπετειώδες μονοπάτι της προγενέστερης και βαθύτερης ανθρώπινης σχέσης;
“ Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή. ”
(Μενέλαος Λουντέμης / Αγαπημένη μου)
Κι όμως αγάπη μου, οι μεγαλύτερες απαντήσεις δόθηκαν στις πιο μικρές στιγμές των πιο απλών ανθρώπων. Σε εκείνα τα ελάχιστα δευτερόλεπτα, που κατακλυσμένος κανείς από συναισθήματα πληρότητας και ευφροσύνης, αποτυπώνει τις μεγαλύτερες αλήθειες του μέσα από λίγες μόνο λέξεις. Στο χρονικό εκείνο σημείο που συνειδητοποιεί την ύπαρξη και τις τρωτές πτυχές του, και καθορίζει πια συνειδητά και αμετάκλητα τον αυτοσκοπό του.
Έτσι λοιπόν κι εγώ μαζί σου, κατάφερα τελικά να βρω απαντήσεις σε όλες εκείνες τις ανησυχίες που με στοίχειωναν κάθε φορά που το χάραμα με αντάμωνε καταβεβλημένο σε κάποιο ξέφωτο να περιποιούμαι σημάδια και να κλείνω πληγές. Μαζί σου, αξιώθηκα, σε έναν ελάχιστο χρόνο, να βάλω σε εφαρμογή τα εφόδια που αποκόμιζα κάθε φορά που η επόμενη μέρα με έβρισκε απομονωμένο να επαναπροσδιορίζομαι και να αναθεωρώ, και να θέσω τα δικά μου σημεία αναφοράς στο σύντομο αυτό ταξίδι που μου ορίστηκε.
“ Πουθενά δεν πάω, μ’ ακούς
Ή κανείς ή κι οι δύο μαζί, μ’ ακούς… ”
(Οδυσσέας Ελύτης / Μονόγραμμα)
Κάπως έτσι κατάλαβα, πως έρωτας δεν είναι μόνο η τέχνη του να φεύγεις όπως πολύ εύστοχα υποστήριξαν κάποιοι στο παρελθόν. Αλλά και η τέχνη του να μένεις, να υπομένεις και να επιμένεις για έναν άνθρωπο τα πάντα. Έρωτας είναι η ικανότητα του να αφιερώνεσαι και να εναρμονίζεσαι με την ευτυχία του άλλου, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα τη δική σου ικανοποίηση και τις προσωπικές σου ανάγκες. Η ανώτερη δύναμη που επιτάσσει να ανησυχείς, να τσαλακώνεσαι και να θυσιάζεσαι κάθε ώρα και στιγμή για τον άνθρωπό σου, γιατί μια ζωή μακριά του θα ήταν ανούσια και ανυπόφορη.
“ Μα στην αγάπη είναι ένα.
Σμίγουν οι δύο και γίνονται ένα.
Δεν ξεχωρίζουν.
Το εγώ και εσύ αφανίζονται.
Αγαπώ θα πει χάνομαι. ”
(Νίκος Καζαντζάκης / Τι είναι η αγάπη;)
Όταν αγαπάς λοιπόν, χάνεσαι. Και δε χάνεσαι με εκείνη την επιπόλαιη έννοια του αποπροσανατολισμού ή της απώλειας των αισθήσεων, αλλά με την ουσιαστική και θεμελιώδη σημασία της λέξης. Εκείνη του αφανισμού. Όταν παύεις να υφίστασαι σαν μονάδα και υπάρχεις πλέον μόνο σαν ζωτικό και αναπόσπαστο κομμάτι μιας οντότητας. Σαν απαραίτητη προϋπόθεση μιας εκπλήρωσης που πραγματοποιείται από δύο και αφορά μόνο αυτούς τους δύο. Σαν το δεύτερο συστατικό μιας άρρηκτης ένωσης που τελικά επιτεύχθηκε, και που πια δεν μπορεί να νοηθεί διαφορετικά.
“ Κάλλια’ χω σε με θάνατο παρ’ άλλη με ζωή μου
Γιά σέναν εγεννήθηκε στον κόσμο το κορμί μου. ”
(Βιτσέντζος Κορνάρος / Ερωτόκριτος)
Γιατί αγάπη μου, τώρα που αξιώθηκα να δω την αλήθεια και να φτάσω σε τούτη την κατανόηση, ξέρω πια πολύ καλά, ότι ζωή χωρίς εσένα δεν υπάρχει. Βλέπω πια ξεκάθαρα, ότι αυτό που αναζητούσα σε όλη μου τη ζωή το βρήκα, και δε θα μπορούσε με τίποτα και για κανένα λόγο να είναι κάτι διαφορετικό. Τώρα που ταίριαξα και έσμιξα μαζί σου αρμονικά, είμαι πλέον σίγουρος, πως αν ήθελε ποτέ κανείς να με σκοτώσει, αρκούσε να μου στερήσει εσένα.
“ Τι έρωτας, τι θάνατος, δεν έχεις να διαλέξεις. ”
(Απόσπασμα από τη δημοτική ποίηση)
Αν λοιπόν με ρωτούσε κανείς μάτια μου ποιο θάνατο φοβάμαι πιο πολύ, θα του απαντούσα μια ζωή χωρίς εσένα. Κι αν τότε μου έλεγε πως μετά θάνατον δε θα μας χώριζε ξανά κανείς, θα επέλεγα να πεθάνω την ίδια στιγμή και μάλιστα ευτυχισμένος.
Χατζηκυριάκου Παντελής
Ονομάζομαι Χατζηκυριάκου Παντελής και είμαι από τη Θεσσαλονίκη. Αν και λογιστής στο επάγγελμα, η σχέση μου με τους αριθμούς παρέμεινε τυπική.
Στα 29 μου χρόνια, κοιτάζοντας πίσω μου με θυμάμαι από μικρό να αποτυπώνω τις σκέψεις και τις ανησυχίες μου δεξιά κι αριστερά. Άλλες φορές σε ένα παγκάκι σε κάποια από τις παιδικές γειτονιές της δεκαετίας του 90’, αργότερα στο περιθώριο των σχολικών μου βιβλίων, στη συνέχεια σε κάποιο αμφιθέατρο της σχολής μου κι έπειτα σε ένα τεφτέρι που με συντρόφευε καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας μου.
Λάθος επιλογές έκανα και θα κάνω πολλές ακόμη. Όλες τους όμως τις έκανα σε συνάρτηση με τον αθλητισμό και τη γραφή. Αυτά ήταν το οξυγόνο μου. Η εκτόνωση του σώματος και του πνεύματος μου. Οι μόνες σταθερές αξίες σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο που μου θύμιζαν ποιος είμαι και τι θέλω.
Μέσα από αυτήν εδώ τη στήλη, θα πορευτούμε παρέα με αναλύσεις απόψεων, προσωπικές ανησυχίες, εξορμήσεις στην επικαιρότητα και καταθέσεις ψυχής.
Κυρίες και κύριοι, καλό μας ταξίδι!
