Γύρω μου σιωπές και μονοπάτια περίεργα ντυμένα στα χρώματα της νύχτας. Το φεγγάρι συντροφιά μου σε κάθε βήμα, δεν με τρομάζει η νύχτα πια μήτε το σκοτάδι, έχουμε γίνει ένα. Οι έρημοι δρόμοι σπίτι μου και η νύχτα καλύτερη μου φίλη.
Ερωτεύσιμη η γοητεία της και επιζητώ την ερημιά, σε αυτήν μονάχα αφήνομαι άφοβα κάνοντας αμέτρητα ταξίδια μυαλού. Μέσα σε αυτήν μπορώ να είμαι ο εαυτός μου ανοίγοντας τις πύλες χωρίς να τρομάζω από ανθρώπους αρπακτικά που σε πλευρίζουν με σκοπό την αφαίμαξη.
Εδώ παρέα με αυτή την σιωπή μπορώ και χαμογελώ αληθινά, μέσα από αυτήν ακούω μελωδίες γλυκές χωρίς να τρέμω την κακία των ανθρωπόμορφων τεράτων. Δεν μπορώ πλέον μακριά της έχουμε γίνει ένα, όπως η ψυχή με το σώμα μπήκε μέσα μου και με αγκάλιασε.
Μου χάρισε ότι άλλοι μου στέρησαν, είναι πάντα εδώ και με φροντίζει. Σιωπηλά κάθεται αντίκρυ μου και με ακούει κάνοντας μακρύ διάλογο με αντίλογο και επιχειρήματα. Με προσέχει να είμαι καλά και να μη πονάω άλλο πια, με θαλπωρή φρόντισε όλες τις πληγές μου και γαλήνη βρήκα πάλι.
Παράξενο ε; Σου φαίνεται απίστευτο ξέρω κι όμως έτσι είναι. Μέσα στο χάος της ζωής και στην ασχήμια που επικρατεί έψαξα και βρήκα αυτό που θα γλυκάνει την ψυχή μου. Την γνώρισα και την λάτρεψα, με αυτήν στη ζωή μου μπορώ και ονειρεύομαι, μαζί με αυτήν βρίσκω πάλι την χαμένη μου ελπίδα.
Καλώς σε βρήκα ακαταμάχητη ερημιά μου…
Στέλλα Α.
