Είμαι από εκείνους τους μοναχικούς ανθρώπους.
Δε θα με βρεις σε πολύβουες πλατείες
να χορεύω σε έκσταση «μοντέρνα» τραγούδια.
Αλλά στο δωμάτιο μου να λικνίζομαι ελαφρώς
σε ρυθμούς κλασσικής μουσικής.
Θα με βρεις σε ένα παλιό βιβλιοπωλείο
να αναζητώ με μανία σκονισμένα συγγράμματα.
Θα με συναντήσεις στο τελευταίο τραπέζι,
μιας άδειας ρετρό καφετέριας,
να πίνω μια γουλιά καφέ
όσο θα χάνομαι στις σελίδες του αγαπημένου μου βιβλίου.
Είμαι από εκείνους τους μοναχικούς ανθρώπους.
Δε χωράω στα «πρέπει» της κοινωνίας,
μα ο κόσμος μου, έχει άπλετο χώρο για μένα.
Οι άνθρωποι που με περιστοιχίζουν
είναι επιλογές μου,
όχι ανάγκες μου.
Δε βασίζομαι σε κανέναν
παρά μόνο στα φτερά μου.
Γύρω μου πολυκοσμία,
μέσα μου κανείς.
Κι αν αφεθώ, μη ξεγελαστείς.
Δεν ανταλλάσσω την μοναξιά μου
για κανένα άλλο συναίσθημα.
Είμαι από εκείνους τους μοναχικούς ανθρώπους.
Μόνη μου πορεύομαι στον άδειο δρόμο μου.
Οδός μοναξιάς κι ελευθερίας.
Κι αν μ’ αγαπήσεις,
μη προσπαθήσεις να με αλλάξεις.
Τείνω να αποχωρώ όταν πνίγομαι.
Και τείνω να πνίγομαι όταν με ελέγχουν.
Ελεύθερη θέλω να είμαι.
Ελεύθερη και μόνη.
Τ’ αντέχεις άραγε;
Είμαι από εκείνους τους μοναχικούς ανθρώπους.
Μα άφησα μια χαραμάδα να τρυπώσεις.
Ένα εκατοστό γης να σταθείς δίπλα μου.
Μη με πιστέψεις όταν σε φωνάξω σιμά μου.
Μια ψευδαίσθηση, μια πλάνη η προσφορά μου.
Βλέπεις στο δρόμο μου, γράφει μόνο το όνομά μου.
Μακάρι να ερχόσουν μαζί μου,
μακάρι να μπορούσα να σε δεχθώ πλάι μου.
Μα είναι αδύνατο.
Είμαι ένας μοναχικός άνθρωπος.
Διαβαίνω έναν μοναχικό δρόμο.
Έλα και τράβηξε με
από αυτό το δύσβατο μονοπάτι μου.
Έλα και θα τρέξουμε ξυπόλητοι
-κι ελεύθεροι-
στο δάσος της μοναξιάς.
Μαζί κι ας είμαστε μόνοι.
Μόνοι κι ας έχουμε ο ένας τον άλλον.
Έλα να ενώσουμε τις μοναξιές μας.
Κι αν είναι αδύνατο,
ας αλλάξουμε τους νόμους του σύμπαντος.
Είναι κρύος ο δρόμος μου
και κουράστηκα να περπατώ μόνη.
Απλώς έλα…
Φιλίνα Ιγνατιάδου
