Λίγες ώρες μένουν ακόμα. Προλαβαίνουμε να κάνουμε έναν γρήγορο απολογισμό.
Προλαβαίνουμε, ακόμα, να αλυσοδέσουμε στο πασσαλάκι του 2019 όλα τα κακώς κείμενα του και να μην τα αφήσουμε να μας σαμποτάρουν τη νέα χρονιά.
Προλαβαίνουμε να θέσουμε καινούριους στόχους και να επαναξιολογήσουμε τους προηγούμενους, που δε φέραμε σε πέρας. Ίσως κάποιοι να μην άξιζαν τελικά τόσο όσο νομίζαμε.
Προλαβαίνουμε να αποφασίσουμε να πάψουμε να γινόμαστε δικαστές στις ζωές των άλλων και να στρέψουμε την προσοχή μας στη δική μας ζωή, να εστιάσουμε βαθιά μέσα μας και να βρούμε τι και γιατί δεν πάει καλά με εμάς.
Κι ύστερα να κοιτάξουμε και τους γύρω μας, αλλά όχι για να τους κρίνουμε, παρά μόνο για τους κατανοήσουμε, να τους κρατήσουμε το χέρι τρυφερά, να τους χαρίσουμε μια ζεστή και σφιχτή αγκαλιά και όσο μπορούμε να τους βοηθήσουμε!
Περισσότερη αυτοκριτική λοιπόν!
Λιγότερο δηλητήριο.
Περισσότερη ενσυναίσθηση!
Λιγότερος φιλοτομαρισμός.
Περισσότερες πράξεις!
Λιγότερα λόγια.
Ελάτε παιδιά!
Λίγη προσπάθεια τουλάχιστον και κάτι θα γίνει.
Και να θυμόμαστε ότι
το να ψάχνεις μέσα σου και γύρω σου αλήθειες και ισορροπίες είναι ό,τι πιο υγιές για έναν άνθρωπο. Το αντίθετο ανησυχεί.
Και να μη ξεχνάμε πως
ζωή μας είναι οι άνθρωποι μας.
Και κάτι ακόμα κι ας ακούγεται κλισέ: ας κρατήσουμε το χτες για τα μαθήματα που μας έδωσε, ας μετρήσουμε το αύριο για τα όνειρα που κάνουμε, αλλά να επικεντρωθούμε στο σήμερα, γιατί επί της ουσίας μόνο αυτό υπάρχει!
Ας μην το υποτιμάμε πιστεύοντας ότι έχουμε χρόνο, ας μην αναβάλλουμε για αύριο, για τον άλλο μήνα ή τον επόμενο χρόνο αυτό που θέλουμε να κάνουμε ή να πούμε τώρα! Ας τολμήσουμε, ας ρισκάρουμε, ας βγούμε εκτός προγράμματος και συνηθειών, ας πάψουμε να γινόμαστε συλλέκτες απωθημένων και πανομοιότυπων βαρετών στιγμών!
Πάμε δυνατά παιδιά!
Ας έχουμε ένα αίσιο και ειρηνικό 2020!
Καλή Χρονιά!
Κατερίνα Πανταλέων
Ποιά είμαι; Νομίζω πως μέχρι την ύστατη πνοή θα ψάχνω να το βρω.. Ως γέννημα – θρέμμα της πιο ερωτικής πόλης, είμαι φανατική οπαδός και υποστηρίκτρια της αγάπης και του έρωτα.. Γράφω για όλα αυτά που βλέπω, ακούω και ζω, για όλα όσα ονειρευομαι, για όλα εκείνα που δε θα ζήσω ποτέ.. Γράφω γιατί έτσι ανασαίνω περισσότερο οξυγόνο, γιατί έτσι ξορκίζω καθετί που με πονάει, γιατί απλώς δε γίνεται να μη γράφω.. Ποιά είμαι; Ίσως και να ‘μαι τελικά μία πριγκίπισσα, που κατά λάθος ξέφυγε από κάποιο παραμύθι κι όλο ψάχνει το δρόμο να γυρίσει πίσω σε αυτό..
