Απ’ όλα τα ταξίδια του νου,
εμείς αναζητήσαμε
το χάρτη της αιωνιότητας.
Μα ξέμειναν τα όνειρά μας
από ελπίδα.
Απ’ όλα τα σοκάκια της ευτυχίας,
εμείς βαδίσαμε στο κάλεσμά της,
σφιχταγκαλιάζοντας, κρυφά,
το αέρινο.
Μα ποιος σου είπε πως οι αισθήσεις
αφυπνίζονται
από την απραξία;
Απ’ όλες τις στιγμές του χρόνου,
εμείς αναζητήσαμε
τις ξεχασμένες Κυριακές.
Μα ξέμειναν τα πρωινά τους
Από χαράματα.
Κάτι παθιασμένα ηλιοβασιλέματα
‘τάζαν Ανατολές στα δειλινά τους,
μα οι παρατεταμένες νύχτες τους,
προδίδανε την απουσία.
Κάποια βράδια,
σκεπάζω το κορμί μου
με το σεντόνι της ελπίδας.
Μα όαση δε βρίσκω στα όνειρά μου.
Απ’ όλες τις ψευδαισθήσεις των ονείρων,
εμείς διαλέξαμε εκείνη της αθανασίας.
Τις νύχτες σιωπούσαμε
στο εφήμερο.
Τη μέρα, δακρίζαμε,
για τη συντροφιά του.
Κι αν με ρωτήσουν
τι είναι, γι’ εμένα, το όνειρο.
Μία παραίσθηση,
στην έρημο της ελπίδας.
Ελίνα Δερμιτζόγλου
