Η μνήμη των λέξεων
Αναρωτιέμαι αν έχουν μνήμη οι λέξεις. Αν θυμούνται άραγε το μυαλό που τις έσπειραν, την καρδιά που τις δημιούργησε, τα χείλη που τις γέννησαν μετά από ατελείωτες ώρες πόνου – μαζί και λύτρωσης – για τον αβέβαιο αλλά αναπόφευκτο αποχωρισμό, που το κλάμα τους το ένιωσε – καλωσορίζοντάς το – ψυχή ανοιχτή γι’ αγάπη.
Μεγάλωσαν σε αγκαλιάζουσες ματιές, αμόλυντα χάδια, ανόθευτα φιλιά, σταματώντας ανεπαίσθητα αλλά επιτακτικά την ιλιγγιώδη ταχύτητα του χρόνου.
Και τώρα, μονάχα σιωπή.
Σαν πέτρες βαριές, έπεσαν στο βυθό του μυαλού και παρέμειναν ακίνητες, ανήμπορες ν’ αλλάξουν τα πεπραγμένα της θύμησης.
Σαν φύλλα πανάλαφρα, παρασύρθηκαν από το μαινόμενο άνεμο της λήθης και σκόρπισαν, αδύναμες κι ανίκανες να διεκδικήσουν τα κεκτημένα της ανάμνησης.
Άκου μονάχα τι θα σου πω. Ξέχασε ό,τι είπα.
Ζωή Παπατζίκου