Κοίτα να δεις που γιορτάζουμε! Ξανά!
Πόσο γρήγορα περνάει αυτός ο άτιμος ο καιρός.
Χωρίς ιδιαίτερη αφορμή , κάποιες μέρες πριν, ο νους ταξίδεψε στο παρελθόν, στο ξεκίνημα μας. Άρχισα να ψάχνω μανιωδώς αποδείξεις από αυτές τις στιγμές. Διαπίστωσα τότε πως, το μυαλό διατηρεί αναλλοίωτες εκείνες τις εικόνες.
Διαπίστωσα ακόμα ότι χαμογελάω αυθόρμητα κοιτάζοντας τις φωτογραφίες της πρώτης μας συνάντησης, στην πρώτη κοπή της Πρωτοχρονιάτικης πίτας μας, εδώ στην Αθήνα μα και εκείνες που ακολούθησαν για τον ίδιο λόγο στην συμπρωτεύουσα.
Μια χούφτα άνθρωποι σκορπισμένοι ανά την Ελλάδα, που συναντήθηκαν ξανά με ένα μόνο σκοπό: να δημιουργήσουν το δικό τους βήμα και μέσα από αυτό να εκφραστούν, να δώσουν την ψυχή τους, να προβληματίσουν, να αγαπηθούν. Εκείνοι που διέκριναν την αξία του μαζί, της παρέας, της ανθρωπιάς , της αυθεντικότητας έμελε να είναι και οι εμπνευστές και πρωτεργάτες αυτού που σήμερα ονομάζουμε «Μεταξύ μας»!
Ακόμα θυμάμαι τα λόγια που συνόδευαν το κείμενο μου με αφορμή τα πρώτα μας γενέθλια ένα χρόνο πριν. Επίσης, θυμάμαι ακόμα τη δεύτερη κοπή της πίτας μας, σε ένα μεγάλο πλέον τραπέζι, όπως αυτά που συνηθίζονται στις οικογενειακές συγκεντρώσεις , με μία όμως διαφορά. Σε αυτό το τραπέζι, μας ένωσε η ψυχή μας!
Και να ‘μαι τώρα εδώ να προσπαθώ να μετρήσω, να θυμηθώ, να κάνω απολογισμό για έναν ακόμα υπέροχο χρόνο!
Γιατί εγώ έτσι το αισθάνομαι.
Πως παρά τις προσωπικές μου δυσκολίες ή τις προσωπικές μου επιτυχίες, είχα κοντά μου για έναν ακόμα χρόνο αγαπημένους υπέροχους ανθρώπους , που μπορούν να καταλάβουν και ταυτόχρονα να μοιραστούν τα δύσκολα και τα όμορφα μαζί σου.
Γίναμε ακόμα περισσότεροι στο πέρασμα του χρόνου που αφήσαμε πίσω μας, όμως όλοι μαζί αποτελούμε μια αγκαλιά πραγματική, μια σκέψη, μια εικόνα και πολλές υπέροχες στιγμές που έγιναν η «προίκα» μας την οποία εμπλουτίζουμε καθημερινά!
Υποστηρίζουμε σε κάθε μας λέξη, αυτό το κάτι που μας ενώνει και μας διαφοροποιεί ταυτόχρονα.
Την πένα μας.
Γιατί έτσι έχουμε μάθει να εκφραζόμαστε, γιατί δεν πάψαμε ποτέ να κλαίμε, να γελάμε, να ερωτευόμαστε, να ονειρευόμαστε, να θυμώνουμε, να αγαπάμε, να ζούμε.
Και δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο από την αποδοχή, την εκτίμηση και τα σχόλια όλων όσων το δικό μας συναίσθημα ταυτίζεται με το δικό τους. Όλων εσάς, που καθημερινά μας στηρίζετε και μας δίνετε ελπίδα και ώθηση για το παρακάτω.
Και το παρακάτω, δεν μπορεί παρά να είναι ένας ακόμα υπέροχος χρόνος «Μεταξύ μας»!
Χρόνια μας πολλά λοιπόν!
Χρόνια καλά με υγεία, γεμάτα έμπνευση, δημιουργία, ενότητα, αγάπη, στήριξη και πολλές ακόμα όμορφες στιγμές μαζί με όσους βαδίζουν στα χνάρια μας. Μαζί με όλους όσους αναγνωρίζουν πως μια γερά δεμένη αλυσίδα, ακόμα και αν ένας κρίκος της «σπάσει» παραμένει αυθεντική.
Μαρία Βουζουνεράκη
Αγαπάω τους ανθρώπους, όσο και τις λέξεις μου.
Τα μουτζουρωμένα και τσαλακωμένα χαρτιά, μοιάζουν με μια συννεφιασμένη ημέρα που περιμένει τον ήλιο να κάνει πρεμιέρα.
Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να ονειρεύεται και να ελπίζει.
Κάθε τι που ανασαίνει, είναι η δική μου έμπνευση.
Και είναι τόσο όμορφοι οι άνθρωποι, όταν γίνονται λέξεις στα μουτζουρωμένα σου χαρτιά!
