Σ’ αυτό το σπίτι έχει πολλά δωμάτια. Ο κάθε ένοικος ζει στο δικό του και κλείνοντας την πόρτα του, εκείνος ο χώρος γίνεται η απόδρασή του. Από τα παράθυρα πιάνουν ψιλή κουβέντα όσοι θέλουν να ξεχαστούν. Χτυπούν την πόρτα των άλλων όταν κανονίζουν να κάνουν αστεία. Τα βράδια ξενυχτούν παρέα, με αναμμένα κεριά και τσιγάρα, με αγαπημένα τραγούδια, κοιτώντας φεγγάρια κι έναστρους ουρανούς. Στη μεγάλη τραπεζαρία μαζεύονται και κάνουν γιορτή με άφθονη μουσική, ασταμάτητα γέλια και ζεστές αγκαλιές. Αγαπούν με πάθος, ζουν με συναίσθημα, ονειρεύονται με μάτια ανοιχτά, σκέφτονται ακόμη κι όταν κοιμούνται, μετρούν πληγές, ξεχνούν καταιγίδες, αρχίζουν πάλι από την αρχή, πιάνοντας ξανά την κλωστή της ζωής τους, μετά από κάθε δοκιμασία.
Σ’ αυτό το σπίτι, οι κουρτίνες την ημέρα είναι πάντα τραβηγμένες, για να μπαίνει το φως και τη νύχτα όλα τα φώτα παραμένουν ανοιχτά, για να ξορκίζουν το σκοτάδι. Η πόρτα του μονίμως ανοιχτή, για όποιον επισκέπτη θέλει να το δει, έχοντας αγάπη στην καρδιά, ανοιχτό μυαλό και βλέμμα καθαρό. Ένα σπίτι γεμάτο λέξεις δεσπόζει στη γειτονιά της ματιάς σου, συνορεύει με τον δρόμο της ψυχής σου και καταλήγει στην αυλή της καρδιάς σου. Είμαστε εμείς που κατοικούμε. Είστε εσείς που μας διαβάζετε. Από καρδιάς, σας ευχαριστούμε!!
Ζωή Παπατζίκου
Υπερήφανη συντάκτρια του “Μεταξύ μας”
Σε δύο ενότητες μοιρασμένη η ζωή μου. Στην Αθήνα όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα κι έζησα μέχρι το τέλος της εφηβείας μου και στην Εύβοια όπου πλέον μένω μόνιμα. Με οδηγό την έμφυτη παρατηρητικότητα αλλά και την γενικότερη εντρύφηση των ανθρώπων και των εμπειριών τους, οι σκέψεις και οι λέξεις πάντα πλέκονταν σε γαϊτανάκι καταγραφής, σαν να προσπαθώ να αιχμαλωτίσω λογιών στιγμές και ποικίλα συναισθήματα κόντρα στην ελεύθερη και ιλιγγιώδη ταχύτητα του χρόνου που αμείλικτα στη ξέφρενη πορεία του όλα τα μεταβάλλει. Η ζωή μας είναι ένα άγραφο ανοιχτό βιβλίο, ας αποτυπώσουμε μέσα του τις πιο γραφικές μας αλήθειες!
