Ευτυχία είναι η διαδρομή και όχι ο προορισμός
Αυτό που δεν μπόρεσες ποτέ να καταλάβεις, είναι ότι ο χαμένος αυτός θησαυρός που διακαώς αναζητάς, είναι μέσα σου. Δεν υπάρχει κρυψώνα, δεν υπάρχει μπαούλο, δεν υπάρχει κλειδί. Η ευτυχία που με τόση επιμονή πραγματεύεσαι, ορίζεις και επαναπροσδιορίζεις, δεν είναι ένα σύνολο συνιστώσεων που θυσιάζουν την αίσθηση του τώρα στο βωμό μιας αόριστης μελλοντικής συγκυρίας, αλλά το ίδιο το παρόν μέσα στο οποίο βουλιάζεις κάθε φορά που αναλώνεσαι σε δεύτερες σκέψεις και ανούσιους προβληματισμούς.
Η ευτυχία δεν είναι ο αυτοσκοπός αλλά το μέσο για την επίτευξη του. Δε σχεδιάζεται, δεν αναβάλλεται και δε δρομολογείται. Είναι μια ακατασίγαστη φλόγα που σπαρταράει στα σωθικά σου και το μόνο που χρειάζεται να κάνεις είναι να την αφουγκραστείς. Είναι μια κατάσταση υπαρκτή και όχι μια περίσταση δυνητική. Είναι το πρωινό εκείνο χαμόγελο που σχηματίζεται αιφνίδια στα χείλη σου με μια καλημέρα. Το αθόλωτο εκείνο μάτι με το οποίο ο Νίκος Καζαντζάκης μας προτρέπει να κοιτάζουμε όλα τα σκοτάδια. Το ελαφρό μειδίαμα που αποτυπώνεται στο πρόσωπό σου με το πρώτο αχνό φως, και τρεμοσβήνει σαν λυχνία κατά τη διέλευσή σου από τα πυκνότερα σκοτάδια της ζωής. Μουτζουρώνεται, τσαλακώνεται, μουσκεύεται, αλλά ποτέ δεν αφανίζεται.
Η ευτυχία είναι μια υπόθεση καθαρά προσωπική. Γαλουχημένο ή ακατέργαστο, είναι το έμφυτο εκείνο θάρρος με το οποίο αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες ή αφήνουμε την έγνοια τους να μας καταβάλει την ύστατη στιγμή. Είναι η ικανότητα του ανθρώπου να απολαμβάνει και να εκτιμά το χρόνο που περνά αδιαφορώντας για τη φθορά του. Η επιμονή του να χαμογελάει όταν όλα μοιάζουν χαμένα. Μια πηγαία δύναμη που σε βοηθά να πορεύεσαι αλώβητος στην τραγικότητα της ζήσης και την άγρια ομορφιά της.
Η ευτυχία είναι το τρανταχτό γέλιο με το οποίο αντιπαρέρχεται κανείς τις κακοτοπιές και παραμερίζει προσωρινά εμπόδια καλωσορίζοντας την επόμενη μέρα. Η ανεξήγητη εκείνη ιδιότητα που παρομοιάζουν με την παράνοια όσοι συνήθισαν να ψάχνουν ένα λόγο για να νοσταλγήσουν και να φορτιστούν. Όσοι εξαρτούν τη διάθεση και τον ψυχισμό τους από οτιδήποτε εξωγενές και στη συνέχεια αποζητούν τη διαύγεια και την ισορροπία σε ουσίες, ψυχοθεραπείες και προκάτ συναισθήματα.
Η ευτυχία είναι επίγνωση και όχι παραφροσύνη. Είναι η διαδρομή και όχι ο προορισμός. Αρκετά με αυτή την ουτοπική θεώρηση που θέλει το κάθε δευτερόλεπτο να είναι επένδυση για ένα μελλοντικό αίσθημα πληρότητας. Αρκετά με αυτή την καταραμένη συνήθεια να αναβάλουμε τη βίωση της στιγμής για την αμέσως επόμενη. Στιγματίσαμε τη ζωή μας από μια αίσθηση ανεπάρκειας που στην προσπάθειά μας να την ικανοποιήσουμε την ανατροφοδοτούμε.
Ο χρόνος δεν είναι μεταβλητή. Είναι προκαθορισμένος και αμείλικτος. Αν υπάρχει ένα είδος αθανασίας, είναι η ικανότητα του να απολαμβάνει κανείς το εφήμερο της ύπαρξης και το άγνωστο του τέλους του. Κανένα συναίσθημα και καμία κατάσταση δεν είναι μονιμότερη της προσωρινής. Ξεκίνα να γελάς λοιπόν πιο συχνά, μήπως και σου γίνει πια συνήθεια.
Χατζηκυριάκου Παντελής
Εμπνευσμένο από τη μούσα μου.
Ονομάζομαι Χατζηκυριάκου Παντελής και είμαι από τη Θεσσαλονίκη. Αν και λογιστής στο επάγγελμα, η σχέση μου με τους αριθμούς παρέμεινε τυπική.
Στα 29 μου χρόνια, κοιτάζοντας πίσω μου με θυμάμαι από μικρό να αποτυπώνω τις σκέψεις και τις ανησυχίες μου δεξιά κι αριστερά. Άλλες φορές σε ένα παγκάκι σε κάποια από τις παιδικές γειτονιές της δεκαετίας του 90’, αργότερα στο περιθώριο των σχολικών μου βιβλίων, στη συνέχεια σε κάποιο αμφιθέατρο της σχολής μου κι έπειτα σε ένα τεφτέρι που με συντρόφευε καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας μου.
Λάθος επιλογές έκανα και θα κάνω πολλές ακόμη. Όλες τους όμως τις έκανα σε συνάρτηση με τον αθλητισμό και τη γραφή. Αυτά ήταν το οξυγόνο μου. Η εκτόνωση του σώματος και του πνεύματος μου. Οι μόνες σταθερές αξίες σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο που μου θύμιζαν ποιος είμαι και τι θέλω.
Μέσα από αυτήν εδώ τη στήλη, θα πορευτούμε παρέα με αναλύσεις απόψεων, προσωπικές ανησυχίες, εξορμήσεις στην επικαιρότητα και καταθέσεις ψυχής.
Κυρίες και κύριοι, καλό μας ταξίδι!
