Θάβεις τα “όχι” σου;

Όλοι μας, πολλές φορές, έχουμε βρει μεγάλη δυσκολία να εκφράσουμε την αντίθεσή μας, σε έναν άνθρωπο, σε μια τοξική σχέση, ή ακόμα πιο απλά, στην καθημερινότητά μας.

Πόσες φορές πνίξαμε τις ανάγκες μας για να ικανοποιήσουμε τους άλλους, βάζοντας τον εαυτό μας στο περιθώριο και, βέβαια, για να μη τον λαβώσουμε πολύ, πάντα εφευρίσκαμε μια καλή δικαιολογία;

Διότι, σαφώς, είναι ευκολότερη μια προσωρινή παγίωση μιας κατάστασης, από το να πάρουμε το μαχαίρι και να ξύσουμε τις πληγές μας.

Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα, να διαιωνίζουμε τα δικά μας προβλήματα και να λύνουμε τα προβλήματα των άλλων!

Μαθαίνουμε να αγαπάμε τα “όχι” των άλλων, σκεπάζοντας τα δικά μας, που στην ουσία, δεν είναι απλά “όχι” αλλά κατ’ επέκτασιν, τα “θέλω” μας!

‘Ετσι, το μόνο που καταφέρνουμε είναι να υποδουλώνουμε και να εγκλωβίζουμε τον ίδιο μας τον εαυτό, σε μια κατάσταση που καταλήγει ατελεύτητη.

Φθάνουμε σε σημεία να χάνουμε τον εαυτό μας και τον αυτοσεβασμό μας, νομίζοντας ότι αυτό μας ωφελεί, γιατί “πού να εξηγούμε, τώρα;”

Κι όμως, ένα “όχι”, τη στιγμή που χρειάζεται, είναι ένδειξη δύναμης κι όχι αδυναμίας. Είναι σημάδι ωριμότητας, πνευματικής εξέλιξης και συνειδητότητας.

Είναι η ατομική μας ελευθερία.

Η αρχή μπορεί να γίνει με ένα “ναι”, η υγιής αντίδραση στα διαφορετικά “θέλω” μας, είναι πολλά ηχηρά “όχι”.

Ας μάθουμε να λέμε “όχι”, όταν αποτελούμε λύση ανάγκης και όχι ξεκάθαρη επιλογή.

Για σκέψου και σκέψου καλά.

Στην τελική, τον εαυτό σου έχεις, από την αρχή ως το τέλος…

Εύη Μαυρογιάννη / Ψυχανεμίσματα – Εύη Μαυρογιάννη