Όταν η Μαρία, γίνεται Μαράκι…

Μάλλον θα αναρωτιέσαι κι εσύ τώρα και δικαιολογημένα, για ποια Μαρία μιλάω και γιατί να πρέπει να σε νοιάζει κι εσένα για τη συγκεκριμένη Μαρία. Νομίζω όμως πως θα καταλάβεις λίγο παρακάτω. Είναι ο δικός μου τρόπος βλέπεις να πω αυτά που νιώθω και πάλι, αυτά που ταλανίζουν τις σκέψεις μου συνεχώς. Κι εγώ, έτυχε απλά να είμαι μια Μαρία….

 

Κυκλοθυμική λοιπόν δε με λες. Συναισθηματική όμως, ναι. Από αυτό μάλλον έχω περίσσευμα. Έχω την εντύπωση όμως παρ’ όλα αυτά, πως η ζωή μας φέρεται κυκλοθυμικά δοκιμάζοντας τα όρια και τις αντοχές μας κάθε φορά, με τα παιχνίδια που μας παίζει. Πόσες φορές αλήθεια έχεις ξεκινήσει τη μέρα σου με καλή διάθεση και καταλήγεις να μετράς τις ανάσες σου το βράδυ; Και πόσες φορές αντίθετα, έχεις ξεκινήσει με ψυχή κομματιασμένη το πρωί, απλά και μόνο γιατί έτσι επιβάλλεται να κάνεις κι εντελώς αναπάντεχα μια ασήμαντη για κάποιους, όχι για εσένα όμως, κουβέντα ή συμπεριφορά καταφέρνει να σου ανατρέψει αυτήν την κακή ψυχολογία; 

 

Δεν ξέρω αν μονάχα εγώ αισθάνομαι έτσι. Δεν λέω πάλι πως λύνονται όλα με ένα μαγικό ραβδάκι, όχι. Τα όποια προβλήματά μας άλλωστε, είναι εκεί ανελλιπώς να μας περιμένουν την κάθε καινούρια μέρα που ξημερώνει. Κι αφού αυτά είτε δεν φεύγουν εύκολα, είτε γεννιούνται και καινούρια, έχω επιλέξει να δίνω πια τεράστια σημασία σε πράγματα απλά, που έχουν όμως την ικανότητα να παγώσουν έστω και προσωρινά, όσα ούτως ή άλλως με παιδεύουν.

 

Άρχισα να συνειδητοποιώ με το πέρασμα του χρόνου, τη δύναμη μιας λέξης και την επιρροή της στην ψυχοσύνθεσή μου. Μιλώ για την εκτίμηση. Η εκτίμηση καθώς και ο σεβασμός, από τις σημαντικότερες ηθικές αξίες στη ζωή μας, χτίζονται, κερδίζονται και απορρέουν από τη δική μας συμπεριφορά και μόνο. Δεν απαιτούνται και σε καμία περίπτωση δεν εξαγοράζονται. Αν λοιπόν το καλοσκεφτείς, αυτό που λένε πως οι συμπεριφορές επιστρέφονται στη ζωή αργά ή γρήγορα, έχει λογική.

 

Αν τώρα μιλήσω προσωπικά, θα σου πω πως το βιώνω πολύ συχνά τελικά. Η ζωή, ήδη μου έχει δώσει πολλές αφορμές για να λυγίσω, για να κλάψω, να πονέσω και να πικραθώ στο παρελθόν. Σε όλους μας συμβαίνει. Πάντα μα πάντα όμως, έστω και οριακά πριν να παραδοθώ, απλωνόταν ένα χέρι νοητά, σαν «από μηχανής θεός», για να με τραβήξει, να με ταρακουνήσει και να μου σταθεί μέχρι να σηκωθώ ξανά. Έτυχε, θα μου πεις. Όχι, δεν έτυχε, τίποτα δεν είναι τυχαίο και δεν είναι εγωιστική η απάντησή μου, κάθε άλλο. Είναι οι καρποί της δικής μου συμπεριφοράς, τόσο απλή αλλά και τόσο απόλυτη είναι η απάντηση.

 

Ό,τι δώσεις, αυτό θα πάρεις. Ό,τι σπείρεις θα θερίσεις, κι αν κάτι με δίδαξαν στη ζωή οι δικοί μου άνθρωποι, ήταν πρωτίστως να μη βλάψω άνθρωπο ποτέ. Μπορεί να με έπνιγε το δίκιο μου, μπορεί να με έφτασαν στα όριά μου, μπορεί και να παραφέρθηκα λεκτικά, όμως εκεί παρέμεινα, στα λόγια. Στις πράξεις δεν πέρασα ποτέ, δε θα μπορούσε η συνείδησή μου να το αντέξει βλέπεις. Θα καταπίνω το άδικο, αλλά όπλα αθέμιτα δεν θα χρησιμοποιούσα ποτέ για να βρω το δίκιο μου. Το μόνο μου όπλο είναι η υπομονή και η πίστη πως όλα θα πάνε καλά τελικά.

 

Απλή είναι η ζωή μας κι έχουμε καταφέρει να την κάνουμε ένα κουβάρι. Εκτιμώ το καθαρό βλέμμα στους ανθρώπους, εκεί έμαθα να κοιτάζω πάντα γιατί εκεί καθρεφτίζονται όλα. Αναζητώ πλέον τις ψυχές εκείνες, που δεν φοβούνται να τσαλακωθούν και να αναλωθούν σε “μήπως” και σε “αν”. Ανθρώπους που θα χαμογελούν όταν θα με σκεφτούν μα κι όταν θα με δουν, ακόμα κι αν βρίσκονται μακρυά μου. 

 

Είχα πει πολλές φορές στο πρόσφατο παρελθόν πως μου έλειψαν οι αληθινοί άνθρωποι, εκείνοι που θα σου δώσουν το χέρι τους δίχως να σου ζητήσουν αντάλλαγμα. Ίσως γιατί έτσι έχω μάθει να λειτουργώ κι εγώ. Κι έρχεται η ζωή και πάλι να με διαψεύσει ή μάλλον για να το πω πιο σωστά να με ανταμείψει, στέλνοντάς μου Ανθρώπους από το πουθενά, που θα εκτιμήσουν όμως αυτό που μπορούν να δουν μέσα στα δικά μου μάτια. Αυτό που είμαι πραγματικά. Ένας άνθρωπος που αναζητά αυθεντικούς ανθρώπους πλάι του. 

 

Και κάπως έτσι, αβίαστα κι αληθινά, με μια «Καλημέρα» που καταλήγει με τον χρόνο να γίνεται έγνοια κι ενδιαφέρον ουσιαστικό, η Μαρία γίνεται Μαράκι και χτίζονται σχέσεις ζωής. Γιατί όταν εκτιμήσεις τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου και τον σεβαστείς, θα γίνεις και για εκείνον ανεκτίμητος. Δε θα πάψω ποτέ λοιπόν να αναζητώ εκείνους τους λίγους έστω, που θα καταφέρουν να διαβάσουν στα μάτια μου, το Μαράκι που κάποιοι δεν έκαναν τον κόπο καν να ανακαλύψουν. Και ήταν τόσο εύκολο…