Λυπόμουν… Όλο λυπόμουν…

 
Μια αίσθηση απέραντης λύπης στην καρδιά.
 
Βυθισμένα συναισθήματα, σε υπόγεια ανήλιαγα.
 
Χρόνια αναμονή, για μια άνοιξη στο βλέμμα.
 
Δεν τολμούσα να λύσω τη σιωπή.
 
Έτσι πέρναγε ο καιρός. Μέρες, μήνες, εποχές, όλα ένα…
 
Ατέλειωτοι χειμώνες, κοιτώντας το παράθυρο.
 
Με μια άψογα κεκαλυμμένη θλίψη.
 
Για να μην πληγώσω το “φαίνεσθαι”, πλήγωνα το “είναι”.
 
Εύη Μαυρογιάννη

Γράψτε ένα σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Μια σκέψη για “Λυπόμουν… Όλο λυπόμουν…”