Λυπόμουν… Όλο λυπόμουν…
Μια αίσθηση απέραντης λύπης στην καρδιά.
Βυθισμένα συναισθήματα, σε υπόγεια ανήλιαγα.
Χρόνια αναμονή, για μια άνοιξη στο βλέμμα.
Δεν τολμούσα να λύσω τη σιωπή.
Έτσι πέρναγε ο καιρός. Μέρες, μήνες, εποχές, όλα ένα…
Ατέλειωτοι χειμώνες, κοιτώντας το παράθυρο.
Με μια άψογα κεκαλυμμένη θλίψη.
Για να μην πληγώσω το “φαίνεσθαι”, πλήγωνα το “είναι”.
Εύη Μαυρογιάννη
Bellissimo! Brava!!!!!