Φοράω ένα φουστάνι στα χρώματα της Άνοιξης. Αυτής που φέτος τρέχει τόσο πολύ και εμείς δεν μπορούμε να τη φτάσουμε.
«Την Άνοιξη αν δεν τη βρεις, τη φτιάχνεις», γράφει ο Ελύτης, μα εγώ ομολογώ πως δεν ξέρω πώς.
Πώς μπορείς να φτιάξεις μιαν Άνοιξη μέσα σε τούτο το κακό; Ο φόβος έγινε μόνιμος σύντροφός μας και ο αέρας μυρίζει θανατικό.
Θα νικήσουμε άραγε; Θα τα καταφέρουμε;
Φοράω ένα φουστάνι στα χρώματα της Άνοιξης. Να είναι άραγε αρκετό;
Μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Κάπου στην πορεία θα χάθηκα φαίνεται. Ίσως, εν μέρει, να φέρει ευθύνη η κυρία Φι που δεν εκτίμησε στο γυμνάσιο το κειμενάκι μου με το λεωφορείο και δεν το άφησε να κάνει ποτέ του έστω μια γύρα. Η αλήθεια είναι πως μου τα τσαλαπάτησε τότε τα φτερά. Δεν βαριέσαι ! Τα έπιασα χρόνια μετά και πήρα με κόκκινες κλωστές να τα μπαλώνω!
Λένε πως τα όνειρα εκδικούνται αν μένουν ανεκπλήρωτα. Ωραία λοιπόν! Θα το πληρώσω το τίμημα… υφαίνοντας ιστορίες με νήματα στα χρώματα του ήλιου. Από το ξημέρωμα μέχρι και τη δύση του.
