Γράμμα στον Γιώργο
Σήμερα κλείνεις τα πέντε. Σε κανονικές συνθήκες θα πήγαινες στα προνήπια, να παίξεις και να μοιραστείς τη χαρά σου με τις φίλες σου και τους φίλους σου. Το Σάββατο θα κάναμε ένα μεγάλο πάρτι και θα έσβηνες τα πέντε κεράκια με αυτούς που θα καλούσες. Το σπίτι θα πλημμύριζε με φωνές παιδικές και σχέδια των μεγάλων για το καλοκαιράκι που καλπάζει. Δε θα γίνει όμως. Οι συνθήκες δεν είναι κανονικές. Σου ζητώ συγγνώμη για αυτό λεβέντη μου.
Ξεκίνησες ως «σπόρος», εξελίχθηκες σε «Γιώγιος» και τώρα κάνεις καριέρα ως Γιώργος στο σπίτι και Γιώργης στους φίλους σου. Στο μυαλουδάκι σου κατάλαβες ότι κάτι δεν πάει καλά και μόλις σου λέω ότι δεν μπορούμε να πάμε στην αγαπημένη μας παιδική χαρά μου λες με καρτερικό αναστεναγμό «αμάν πια με αυτόν τον κολονοϊό». Μπορεί το ρο να μην το λέμε καλά ακόμη, αλλά έχεις δίκιο. Είναι κωλοκατάσταση. Θα περάσει και αυτή.
Θα μου πεις τώρα γιατί τα γράφεις πατέρα; Θα μεγαλώσεις κάποτε και θα καταλάβεις ότι ο πατέρας σου δεν είναι ούτε ο πανίσχυρος «μάγος μπαμπάς» ούτε ο «σούπερ ήρωας μπαμπάς». Δεν έχει ειδικές δυνάμεις, ούτε λύσεις για όλα τα προβλήματα και δε θα κερδίζουμε σε όλα. Το μόνο σούπερ που έχει πάνω του είναι η αγάπη του για σένα, το Δεσποινάκι και τη μαμά. Διαβάζοντας αυτό το γράμμα αργότερα, θα θυμάσαι ότι ο λόγος που τον Μάη του 2020 γιόρτασες σε στενό κύκλο είναι η αποτυχία ημών των μεγάλων να δώσουμε σε’ σας τα παιδιά τον κόσμο που αξίζει η ψυχούλα σας.
Όχι πως σε απασχολεί ιδιαίτερα αυτό. Σου αρκεί που τρέχεις στην αγκαλιά της μαμάς σου, που παίζεις και αγκαλιάζεις την αγαπημένη σου αδελφή και που βολτάρεις σαν μεγάλος άνδρας με τον πατέρα σου. Είναι από τα πρώτα μαθήματα που μου έδωσες με τις πρώτες σου ανάσες. Η αγάπη δεν μπαίνει στο ζύγι. Τη δίνεις ή δεν τη δίνεις. Τα δικά μας θα τα πούμε κατ’ ιδίαν, όπως κάνουμε πέντε χρόνια τώρα. Εγώ σου μαθαίνω τον κόσμο και εσύ να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος. Ριγμένος είσαι και πάλι, αλλά έχεις μεγάλη ψυχή και δε μένεις για πολύ στα μικρά. Ένα μάθημα ακόμη από τα πολλά που μου έδωσες.
Θα κόψουμε λοιπόν την τούρτα μεταξύ μας, θα σε καμαρώσουν οι παππούδες της Αθήνας και οι παππούδες της Λαμίας από βιντεοκλήση. Σου αρκεί που σε έχουμε αγκαλιά. Τα υπόλοιπα θα τα φροντίσει ο μπαμπάς. Δε σου αξίζει αυτός ο κόσμος, αυτό το νοσηρό κλίμα. Σε κανένα παιδάκι του κόσμου δεν αξίζει. Τα ομορφότερα ταξίδια είναι μπροστά μας. Εγώ θα σου δείξω την περπατησιά και εσύ θα ταξιδέψεις με αυτούς που θες και στα μέρη που θες. Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι θα γίνεις καλύτερος άνθρωπος από μένα και η γενναία και καλοσυνάτη ψυχούλα σου θα είναι φάρος για τις ζωές μας.
Να σε χαιρόμαστε λεβέντη μου. Δώσε ένα μεγάλο φιλί στη μαμά Ράνια και στο Δεσποινάκι που τόσο πολύ αγαπάς και σε αγαπάνε. Όσο για’ μας, έχουμε το κάστρο και τις μάχες μας και ένα λαχταριστό κομμάτι τούρτα και μια γλυκιά αγκαλιά να μοιραστούμε. Σε καμαρώνω και σε αγαπάω μικρέ. Χρόνια πολλά με υγεία Γιώργο μας.
Λουκάς Αναγνωστόπουλος
Μου αρέσει η γραφή και η έννοια της παρέας. Οι στιγμές που μοιράζεσαι, οι λέξεις που γίνονται ιδέες και αισθήματα. Οι άτακτες ερριμμένες σκέψεις μου μετατρέπονται σε λέξεις με την ελπίδα ότι ιδέες που μοιράζονται δεν πεθαίνουν ποτέ.
