Είναι αυτές οι νύχτες που αγαπάω να μισώ. Ζέστη γαμημένη και ο ήχος στην πόλη έχει σταματήσει. Είναι η ώρα της Αλίκης στη χώρα των θαυμάτων. Στη χώρα του ποτέ. Στη χώρα του εμείς οι δυο ποτέ… ξανά! “Είσαι το τσιγάρο που κρατώ και να ανάψω σκέφτομαι” ακούγεται από το ράδιο και μηχανικά πια όπως τόσα άλλα, ανάβω.
Σε ανάβω και ρουφάω μια γερή. Κρατάω μέσα τον καπνό, όπως εσένα τότε. Όταν ήσουν μέσα μου και με πρόσταζες να σε κρατήσω εκεί. Μέσα μου. Δικό μου. Να σε κάψω από ηδονή. Ιδρώτας, φιλί, ανάσα κομμένη και καύλα. Αυτό. Ανατριχιάζω. Σκέψη μου… Για πόσο ακόμα; Για όσο. Για όσο γουστάρω να αγαπάω τον δήμιο μου. Αυτόν που τεμάχισε τα όλα μου.
Μαλακία έκανες. Τώρα είναι πολλά, κι’ άλλα τόσα. Βλέπεις, αυτός που αγάπησε δεν μπορεί να μισήσει τελικά. Απλά μένει εκεί, με ένα γιατί κι ένα γαμώτο. Είσαι η συνήθεια που μισώ και όμως επανέρχομαι. Πόσο κακό μας έκανες, ξέρεις; Σίγουρα θα ξέρεις. Και είμαι και εγώ που περιμένω μια συγνώμη. Λες και αυτός που πλήγωσε, γνωρίζει από συγνώμη. Μπααα… Τζάμπα στήσιμο.
Γαμημένη ζέστη και ησυχία. Τελείωσε το τσιγάρο. Τελειώνει και το τραγούδι. “Θα’ θελα, να ήσουνα εδώ.
Τώρα που σου τα’ χω μαζεμένα, για να σου θυμίσω μία στιγμή, πόσα έχω κάνει εγώ για σένα”…
Τώρα που σου τα’ χω μαζεμένα, για να σου θυμίσω μία στιγμή, πόσα έχω κάνει εγώ για σένα”…
Νιώθεις;
Ιωάννα Νικολαντωνάκη
