Ξυπνάς, κοιμάσαι,ανασαίνεις.
Καμιά διάφορα, καμία σημασία.
Στο μυαλό σου υπάρχει μόνο μία σκέψη.
Το βλέμμα σου θολό από εγωισμό.
Ξέρεις τι συμβαίνει.
Ξέρεις τι πονάει, τι θέλεις να διώξεις.
Όχι αυτό που νομίζεις ότι σε πλήγωσε.
Όχι.
Αυτό που το μυαλό σου αρνείται να δει.
Αυτό που φωνάζει η ψυχή.
Δεν μπορεί,λες,δεν μπορεί να συμβαίνει.
Το πάλεψες, το απέφυγες,το έδιωξες.
Και πάλι μπροστά σου είναι.
Κι εσύ αδύναμος, δειλός.
Αφήνεις τον χρόνο να δώσει και πάλι τη λύση.
Τη λύση που σε βολεύει, που σου ταιριάζει.
Που λυτρώνει το κορμί σου.
Η σκέψη σου, όσο μόνη μένει, ξανά και ξανά φοβάσαι.
Αυτό που σταθερά μένει κοντά σου κι έχεις νικήσει χάνοντάς το!
Μαρία Βουζουνεράκι
Από την ποιητική συλλογή με τίτλο: “Η νύχτα στα μάτια των δειλών”
Αγαπάω τους ανθρώπους, όσο και τις λέξεις μου.
Τα μουτζουρωμένα και τσαλακωμένα χαρτιά, μοιάζουν με μια συννεφιασμένη ημέρα που περιμένει τον ήλιο να κάνει πρεμιέρα.
Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να ονειρεύεται και να ελπίζει.
Κάθε τι που ανασαίνει, είναι η δική μου έμπνευση.
Και είναι τόσο όμορφοι οι άνθρωποι, όταν γίνονται λέξεις στα μουτζουρωμένα σου χαρτιά!
