Η ζωή: ένα τραπέζι σε πλακόστρωτο με κλίση

Τα μεγάλα τραπεζώματα. Αυτά τα μεγάλα στην έκταση της διάστασης και του χρόνου. Αυτά τα τραπέζια, στις πλακόστρωτες αυλές με κλίση. Αυτά που μαζεύονται πολλοί άνθρωποι μαζί και ξεκινούν να έρχονται φίλοι.

Κάποιοι θα φέρουν κάτι όμορφο, κάποιοι θα φέρουν κάτι χρήσιμο, κάποιοι άλλοι θα φέρουν κάτι που δε σου αρέσει και άλλοι τίποτε. Κάποιοι θα φύγουν νωρίς και κάποιοι θα μείνουν μέχρι το τέλος.

 

Τα τραπεζώματα αυτά που τα στολίζεις με τα καλά σου τραπεζομάντηλα, τοποθετείς τα πιο εντυπωσιακά σου πιάτα και τα πιο λαμπερά διακοσμητικά κι έπειτα αρχίζεις να αφαιρείς για να χωρέσει η ουσία. Αυτά που βάζεις την ψυχή σου και όλη σου την αγάπη για να δημιουργήσεις κάτι, για τους ανθρώπους σου, να τους προσφέρεις, να δεις στα μάτια τους την ευχαρίστηση, να δεις το χαμόγελο τους γιατί αξίζει κάθε λεπτό και κάθε κόπος.

 

Αυτά τα τραπεζώματα, που θα γεννηθούν κουβέντες. Που θα γελάσεις με την ψυχή σου, που θα έρθεις σε “ένταση” ή θα κλάψεις. Αυτά που θα διαφωνήσεις και θα συμφωνήσεις. Αυτά που θα φλερτάρεις με τον άνθρωπό σου με κρυφές ματιές. Αυτά που θα ακούσεις ευχάριστα νέα και θα γιορτάσεις. Αυτά… που κάποιοι αγαπημένοι σου, θα έρθει η στιγμή που θα “νυστάξουν” και θα χρειαστεί να φύγουν. Θα σε χαιρετήσουν στην εξώπορτα κρατώντας σου το χέρι, λέγοντας σου πόσο καλά τα κατάφερες απόψε και πόσο όμορφα ήταν όλα, δίνοντας σου τη δύναμη για πολλά…πολλά ακόμα τραπεζώματα.

 

Αυτό ήταν λοιπόν. Αυτό το μεγάλο και βαρύ τραπέζι στο πλακόστρωτο με κλίση. Που γέρνει λίγο από τη μια πλευρά και σκύβεις να το φτιάξεις μέχρι να το φέρεις σε ισορροπία. Όπως ακριβώς η ζωή.