Ναι, είναι και αυτοί. Οι άνθρωποι με τις – μόνιμα – ανοιγμένες αγκαλιές. Τους βρίσκεις συνήθως τυλιγμένους γύρω από ψυχές να τις κρατούν να μην πέσουν. Να σου σφίγγουν το χέρι δυνατά και να σου κάνουν νόημα ότι δεν τρέχει τίποτα όταν φοβάσαι. Να υποστηρίζουν κάθε σου προσπάθεια και να την πιστεύουν. Να σου χαρίζουν τις τεράστιες αγκαλιές τους όταν δεν έχεις πού να πας. Όταν ο κόσμος σου φαντάζει αφιλόξενος.
Είναι και αυτοί. Αυτοί που όταν θες να φύγεις, όταν ο τόπος δε σε χωρά, σε κοιτάνε κατάματα και σου λένε: “Δεν θα πας πουθενά”. Αυτοί που σου λένε όταν κάτι σε στεναχωρεί: “Ό,τι δικό σου, είναι δικό μας”. Αυτοί που σ’αγαπάνε εμπράκτως κι όχι στα λόγια. Που σε αγαπάνε και όταν κλαις και όταν θυμώνεις και όταν ξυπνάς αμακιγιάριστη κι αχτένιστη και όταν δεν αντέχεις τον εαυτό σου.
Είναι και αυτοί. Αυτοί που σου τονίζουν συνεχώς ότι είναι εκεί για σένα. Δίπλα σου ακριβώς, με μια παρουσία διακριτική, τόσο ώστε να μη νιώθεις μόνη, χωρίς όμως και να σου στερούν τον αέρα.
Αυτοί. Οι “εγώ είμαι εδώ”. Οι “δε σε αφήνω μόνη σου”. Οι επιμένοντες. Οι εναπομείναντες. Οι λίγοι. Αυτούς κράτα τους. Μην τους αφήσεις να φύγουν. Ποτέ.
Εύα Κοτσίκου
Είμαι η Εύα και ζω στον δικό μου ονειρόκοσμο ο οποίος αποτελείται από χαρτιά, μολύβια και λέξεις. Μεγαλωμένη στην πιο μποέμ συνοικία της Αθήνας, τα Πετράλωνα, δεν θα μπορούσα παρά να είμαι λάτρης του Κέντρου. Αγαπώ να βολτάρω στα Αθηναϊκά στενά, τους καλλιτέχνες και την ποίηση του δρόμου, την ποίηση γενικότερα, τη σοκολάτα και τα χαμόγελα στα χείλη των ανθρώπων.
Δηλώνω αιώνιο παιδί και πιστεύω ότι η ευγένεια, η θετικότητα και η καλοσύνη μπορούν να μαλακώσουν και την πιο σκληρή καρδιά. Γελάω δυνατά και συγκινούμαι εύκολα. Γράφω παντού, όπου βρω, ακόμα και σε χαρτάκια για τσιγάρα και ας μην καπνίζω. Μπορώ να εμπνευστώ ακόμα και από έναν κόκκο άμμου. Λατρεύω τα τραγούδια και τα ταξίδια, ειδικά αυτά που κάνω πάνω σε χάρτινα καράβια… Είμαι η Εύα και στόχος μου είναι να σας πάρω μαζί μου στα ταξίδια αυτά…
