Δώρο από έναν άγνωστο

Παράξενα πλάσματα οι άνθρωποι τελικά. Ποτέ δεν είναι ευχαριστημένοι με αυτό που έχουν και πάντα ψάχνουν το κάτι παραπάνω. Άνθρωποι που τους έχεις για χρόνια δίπλα σου, μοιράζεσαι στιγμές, χτίζεις όνειρα και σε μια στιγμή όλα καταρρέουν σαν χάρτινοι πύργοι.
 
Άνθρωποι που πίστεψες, θυσιάζοντας τα ομορφότερα χρόνια της ζωής σου και κάνοντας πίσω τα δικά σου θέλω, περνούσαν καλά αυτοί με εσένα στα αζήτητα. Έχεις ξεγυμνώσει την ψυχή σου και τους έχεις σταθεί σε κάθε βήμα και το μόνο που εισέπραξες ήταν μια μεγάλη συναισθηματική φούσκα. Μια φούσκα η οποία κάποια στιγμή σπάει και κάνει απίστευτο κρότο, διαλύοντας τα πάντα γύρω από τον εαυτό σου.
 
Και εκεί που προσπαθείς να μαζέψεις τα σπασμένα κομμάτια και να συναρμολογήσεις τον εαυτό σου, μην πιστεύοντας πλέον σε τίποτα, σε αγγίζει το βλέμμα κάποιου. Ένας άγνωστος από το πουθενά, ο οποίος σου δίνει και σου προσφέρει όλα αυτά που ονειρεύτηκες, όλα εκείνα που επιζητούσες από ανθρώπους που δήθεν γνώριζες. Ένας άλλος άνθρωπος μιας άλλης εποχής, που ψιθυρίζει ήχους γαλήνης και σε βοηθάει να ορθοποδήσεις, απλώνει το χέρι του και χαμογελώντας σε παροτρύνει να ακολουθήσεις.
 
Εσύ, ο άγνωστος που ήρθες ένα βράδυ του Μαρτίου, μπήκες σαν θύελλα στη ζωή μου και ανέτρεψες τα πάντα. Εσύ, ο άγνωστος που ήρθες φορτωμένος με δώρα και μου έμαθες τι σημαίνει ζωή, που με έβγαλες από την αφάνεια και μου έμαθες να με αγαπώ και πάλι. Εσύ, ο άγνωστος που με κράτησες αγκαλιά και μου έμαθες πώς είναι να περπατώ ξανά με ψηλά το κεφάλι. Εσύ, ο άγνωστος με το πολυτιμότερο δώρο, εσύ που μου έχεις δωρίσει εμένα.
 
Στέλλα Α.

Γράψτε ένα σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *