Ένα διαφορετικό πρόσωπο
Τον τελευταίο καιρό δεν ήταν καλά, ήταν σκυθρωπή, άκαμπτη, με γωνίες αιχμηρές. Έτοιμη να κόψει όποιον την πλησίαζε. Τον τελευταίο καιρό το πρόσωπό της είχε αλλάξει έκφραση. Οι κινήσεις της ήταν μηχανικές. Λες και είχε μπει στον αυτόματο πιλότο. Και αυτό που ένιωθε έπαψε να μην είναι ορατό, σταμάτησε να το κρύβει. Όσο και αν προσπαθούσε να μη βγει στην επιφάνεια, αναζητούσε έκρηξη, το παραμικρό πυροδοτούσε το μέσα της. Και ήρθε η στιγμή που είχε φύγει μακριά σου. Μετά από πολύ αγώνα και απεριόριστη υπομονή τα έκανε όλα όπως είχε αποφασίσει, και όταν επέστρεψε ήταν ψυχρή και κέρινη. Με εκφράσεις προσώπου σκληρές.
Πίστεψέ με, ταλαιπωρήθηκε μέχρι να το αποφασίσει αλλά στο τέλος τα κατάφερε. Την έβλεπες να ξεμακραίνει από εσένα, αλλά ο εγωισμός και η έπαρσή σου δε σου επέτρεπαν να κάνεις κάτι για να την κρατήσεις. Αντίθετα, συνέχιζες να τη βυθίζεις σε μια μαυρίλα και μια στεναχώρια που πλέον δεν ήταν σε θέση να διαχειριστεί.
Την κούρασες και την άδειασες. Πώς τα κατάφερες αυτά, αλήθεια αναρωτιέμαι. Ό,τι όμορφο είχε μέσα της κατάφερες να το καταστρέψεις. Και αντί να κάνεις μια προσπάθεια να θεραπεύσεις την πληγή της, εσύ εξακολουθούσες να τη ματώνεις. Την είχες δίπλα σου για διακοσμητικό αντικείμενο και ατρόφησε ο εσωτερικός της κόσμος. Ήσουν άπληστος μαζί της, είχες την απαίτηση όλο να σου δίνει και εσύ δεν έκανες απολύτως τίποτα.
Τώρα λοιπόν γιατί θυμώνεις μαζί της; Αφού στο έδειχνε ότι φεύγει μακριά σου.
Είναι άνθρωπος και έχει ψυχή και εσύ τα αγνόησες και τα δύο. Ήρθε η σειρά της να σε αγνοήσει.
Εσύ μονάχα φρόντιζες να της υπενθυμίζεις τον ρόλο της και τις υποχρεώσεις της.
Έγινε εκείνη γιατρός της ψυχής της και πλέον δεν σε είχε καμιά ανάγκη. Σε αποκαθήλωσε από το θρόνο του βασιλιά της καρδιάς της. Απαλλάχθηκε από εσένα, σταμάτησες να έχεις πλέον επιρροή πάνω της, και ένιωσε ελεύθερη από τα δικά σου δεσμά. Είναι ώρα να ζήσει όπως της αρμόζει.