Ξεκίνησα να ζω, όταν σταμάτησα να σκέφτομαι τι θα πει ο κόσμος

Είναι κάποιες ερωτήσεις, που λίγο πολύ όλοι μας τις έχουμε ακούσει κατά καιρούς. “Πού θα πας;”, “Με ποιον θα βγεις;”, “Τι ώρα θα γυρίσεις;”, “Καλά θα βγεις έξω ντυμένη έτσι; Κι ο κόσμος τι θα πει;”. Πέρασε σχεδόν η μισή μου ζωή, για να καταλάβω πλέον καλά πως ό,τι κι αν κάνεις, ο κόσμος πάντα θα έχει κάτι να πει. Ο κόσμος, που δεν έχει με τίποτα άλλο να ασχοληθεί παρά μόνο με τις ζωές των άλλων μιας και η δική του καμία ουσία δεν έχει. Ο κόσμος που δεν κοιτάει να βρει τρόπους να λύσει τα δικά του προβλήματα, αρέσκεται όμως στο να κρίνει τους άλλους. Δύσκολος δρόμος άλλωστε η αυτοκριτική, θέλει να τα έχεις βρει πρώτα με τον εαυτό σου για να την κάνεις.

Ένας κόσμος, ο οποίος ποτέ δεν έζησε τη ζωή σου, δεν περπάτησε με τα παπούτσια σου σε αυτή. Δεν έκλαψε τα βράδια του για ό,τι σε πλήγωνε όπως εσύ, διότι απλά δεν ήξερε πόσο πονάς. Ή κι αν το ήξερε, φρόντιζε πάντα να είναι απών. Ήξερε μόνο να κρίνει αυτό που έκρυβες πίσω από το λαμπερό σου χαμόγελο… Γιατί μόνο αυτό έβλεπε. Ένα όμορφο χαμόγελο κάθε φορά που σε συναντούσε. Άραγε έχει αναρωτηθεί ποτέ κάποιος από αυτούς, πόσα δάκρυα ξόδεψες για να το δημιουργήσεις; Πόσες φορές έσφιξες τα δόντια για να πας παρακάτω την ώρα που όλα μέσα σου κατέρρεαν; Μα τι βλακείες κάθομαι και λέω; Αν έστω και για μια στιγμούλα είχε δοκιμάσει να βρεθεί στη θέση σου, ίσως σε είχε καταλάβει.

Αυτός ο κόσμος λοιπόν, ό,τι κι αν κάνεις πάντα θα έχει να λέει, γι’ αυτό κι εσύ ζήσε τη ζωή σου όπως ακριβώς τη φαντάστηκες, δίχως να αναλώνεσαι στη σκέψη αυτή που κράτησε τα θέλω σου μακριά από την πραγματική σου ζωή.  Ο κόσμος ό,τι κι αν λέει πια δε σ’ αφορά. Μπορείς κι εσύ να κρίνεις τις επιλογές του, μα δεν το έκανες ποτέ. Γύρισε την πλάτη σου σε όσους σε πληγώνουν και προχώρα. Το μέλλον είναι αυτό που σε περιμένει. Μη μείνεις εδώ μαζί τους, ούτε για ένα λεπτό περισσότερο!

Ελισάβετ Ηλιούδη

Γράψτε ένα σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *