Οι αγάπες που ρίχτηκαν στον Καιάδα
Υπάρχει ένα μεγάλο βάραθρο κοντά στην Αρχαία Σπάρτη στους πρόποδες του όρους Ταϋγέτου, ο Καιάδας.
Εκεί, οι αρχαίοι Σπαρτιάτες έριχναν τα ανάπηρα ή καχεκτικά μωρά για να διασφαλίσουν την ευγονία της φυλής τους. Σε άλλα πάλι σημεία, η ιστορία λέει ότι ο Καιάδας είναι ο τόπος που έριχναν τους κακούργους και τους αιχμαλώτους πολέμου. Ο Καιάδας, το χωνευτήρι των αποβλήτων της ζωής, αυτών που δεν τους θέλουν, αυτόν που τους χαλάνε την αρμονία, των φυλακισμένων.
Κι υπάρχουν, σήμερα, χιλιάδες χρόνια μετά, μωρά που ενοχλούν, μωρά που δεν προλαβαίνουν να ζήσουν, μωρά που τους πνίγουν το πρώτο κλάμα. Είναι οι αγάπες μωρά που ρίχνονται στον Καιάδα. Στον Καιάδα των στεναγμών. Στον Καιάδα των δακρύων. Στον Καιάδα των άφατων συναισθημάτων. Είναι οι αγάπες που ξεβολεύουν. Είναι οι έρωτες που ανθίζουν στην έρημο. Είναι τα λουλούδια που ανοίγουν στο σκοτάδι. Είναι οι ανάσες κι οι κραυγές ηδονής που σβήστηκαν πίσω από χοντρές κουρτίνες και κλειστά παντζούρια.
Είναι οι ιστορίες που στριμώχτηκαν σε λίγα τετραγωνικά. Αγάπες που ενοχλούν, αγάπες που θυσιάστηκαν, αγάπες καχεκτικές που δεν πρόλαβαν να απλωθούν… Αγάπες ανάπηρες, γιατί τους έκοψαν τα φτερά και κανένας δεν τους πρόσφερε στήριγμα. Αγάπες αιχμάλωτες του καθωσπρεπισμού και της σύμβασης. Αγάπες φυλακισμένες στα δεσμά των υποχρεώσεων. Αγάπες χωρίς όνομα, αβάπτιστες… χωρίς ψαλμό, χωρίς θεό. Αγάπες που κούρνιασαν στο αδιέξοδο. Αγάπες αυτόχειρες. Αγάπες μοναδικές και γι’ αυτό υπέροχες.
Λένε, πως αν πας τώρα στον Καιάδα, πού βρίσκεται κοντά στον οικισμό Τρύπη στη σύγχρονη Σπάρτη, θα δεις ένα φαράγγι, επιχωματωμένο πλέον, που στο εξερευνημένο τμήμα του βρέθηκαν οστά. Ανδρών και γυναικών.
Ίσως κι εγώ, κι εσύ, χρόνια μετά, κάνοντας την περιπλάνησή σου, μπορεί να σταθείς στον Καιάδα των θλίψεων και των δακρύων σου… Μπορεί να δεις τα οστά της αγάπης σου, ενθύμιο σκαλοπάτι στην κλίμακα τη ζωής σου. Μπορεί να δεις την τέφρα της και ίσως και να τη νιώσεις μέσα από τις στάχτες σαν το φοίνικα να ξαναγεννιέται. Μπορεί να τη βρεις από τη μία πλευρά άλιωτη, αναλλοίωτη, να σε περιμένει… αναλλοίωτη, αλλά πλέον άγονη.
Δεν θα μάθεις ποτέ τι θα μπορούσε να γεννηθεί από μία τέτοια αγάπη αν την άφηνες να μεγαλώσει…
Ανθή Γεώργα
Γεννήθηκα στην Αθηνα, παιδί της γενιάς του 80, όταν μεσουρανούσαν η ντίσκο, το μαλλί αφανα και τα κόκκινα αυτοκίνητα. Σ αυτή τη γιγαντουπολη μένω και το απολαμβάνω, έχοντας πάνω μου ασβηστα τα σημάδια απο τις επιρροές της επαρχίας. Δύο γονείς, δύο ιδιαίτερες πατρίδες, ατελείωτα καλοκαίρια, έχω ζήσει το ένα τρίτο της ζωής εκεί. Εργάζομαι ως δικηγόρος, διαβάζω νόμους, τους ερμηνεύω, τους χειρίζομαι, τους χρησιμοποιώ σαν εργαλείο της δουλειάς. Όπως και το λόγο άλλωστε.. Σκέφτομαι με λέξεις, εκφράζομαι με αυτές και όταν δε γράφω δικόγραφα, τις κάνω προτάσεις μήπως και μπορέσω να ερμηνεύσω τους ευμεταβλητους νόμους της ζωής.
