Ξέρεις πότε φεύγει κάποιος από της βολεψιάς τη συνήθεια; Σκέφτηκες ποτέ, πώς από κουτάβι τρομαγμένο μεταμορφώνεται αυτός ο κάποιος σε αγρίμι; Όχι, ε; Θα σου πω εγώ, λοιπόν. Φεύγεις, όταν πια έχεις γίνει ένα με το έδαφος. Τη στιγμή εκείνη που θα νιώσεις ότι έγινες, όχι χαλί για όλους, αλλά πατάκι εισόδου όπου όλοι έχουν αφήσει επάνω σου την λάσπη και δυσοσμία τους. Τη στιγμή, που θα νιώσεις παρείσακτη και αόρατη. Όταν πια η φωνή σου δε θα ακούγεται και η ψυχή σου θα κρέμεται οριακά από μια κλωστή. Τότε λοιπόν περνάει η ζωή σου σαν ταινία μικρού μήκους μπροστά από τα μάτια σου και συνειδητοποιείς το απόλυτο τίποτα, σε αγκαλιάζει η οργή και σε εκτινάζει ο θυμός στα ύψη.
Κοιτάς γύρω σου τρομαγμένη, ο ιδρώτας σε πνίγει και οι παλμοί ανεβαίνουν, όμως κατά έναν περίεργο τρόπο ξεπηδάει το ένστικτο της επιβίωσης από μέσα σου και τότε γεμάτη αυτοπεποίθηση είναι που ανοίγεις την πόρτα και απλά φεύγεις. Προχωράς στους δρόμους του χάους, γνωρίζοντας πως κανένας δε θα σου δώσει χέρι βοηθείας. Άνθρωποι του χθες, που σου χτυπούσαν τον ώμο θα σκορπίσουν. Μόνη θα βρεθείς στα βαθιά νερά του ωκεανού με σανίδα σωτηρίας τον εαυτό σου.
Θα γίνεις άριστη κολυμβήτρια γιατί απλά δε θα έχεις άλλη επιλογή, παρά μόνο την επιβίωση. Ή θα παλέψεις με τα κύματα, ή θα πνιγείς στο βαθύ μπλε της θάλασσας. Με συντροφιά τη σανίδα μου διασχίζω πλέον τα δικά μου νερά, με μόνο στόχο το υψηλότερο σκαλί του βάθρου. Γιατί; Επειδή μου αξίζει να γευτώ τις σταγόνες της ζωής, όσο ακόμη προλαβαίνω…
Στέλλα Α.
