Όσο μεγαλώνεις ο κλοιός των ανθρώπων γύρω σου ολοένα και στενεύει. Όλοι είναι τόσο απασχολημένοι με τις υποχρεώσεις τους και τα προβλήματα τους, που ξαφνικά νιώθεις αόρατος. Λες και δεν υπάρχεις. Πού είναι εκείνα τα ξημεροβραδιάσματα στα τηλέφωνα; Πού είναι οι προτάσεις για εξόδους που έπεφταν βροχή κάθε τόσο; Τα έφαγε η μαρμάγκα, μαζί με άλλα πολλά! Τώρα, χτυπάει το τηλέφωνο και αναρωτιέσαι μήπως είναι κανείς και θέλει πάλι κάποια χάρη, ή που τρέχει ο νους σου στο κακό.
Δε λέω, πολλοί θα σε ρωτήσουν «τι κάνεις;», έστω και από ευγένεια, ελάχιστοι όμως «πώς νιώθεις;». Έλα όμως που αυτή είναι μια ειδοποιός διάφορα που κρύβει μέσα της όλο το παιχνίδι! Κάπως έτσι μάλλον φαίνεται θα συμβαίνει στο πέρασμα του χρόνου. Η απαρχή των διαπροσωπικών μας σχέσεων βέβαια, ξεκινά πολύ ελπιδοφόρα, ανέμελα, αμέριμνα, ανίδεα ακόμη αν θες, για το τι ακριβώς θ’ ακολουθήσει στην πορεία. Όντες μαθητές αλλά και αργότερα ως φοιτητές, κυκλοφορούμε όλοι μαζί σωρηδόν σαν τα μπουλούκια. Εν καιρώ το μπουλούκι ολοένα μικραίνει, μέχρι που γίνεται μια σπιθαμή που συρρικνώνεται στα δάχτυλα της μιας παλάμης. Μέχρι που το μέτρημα απουσιών παύει πλέον να σε τσακίζει. Μη σου πω, πάνω-κάτω κι αυτό συνηθίζεται. Από υπερκοινωνικό ον, από άνθρωπος της παρέας καταλήγεις εξαιρετικά επιλεκτικός με όλους εκείνους που έχεις σκοπό να βάλεις στο σπίτι σου και στην καρδιά σου, ή άνθρωπος της μοναξιάς.
Η βαβούρα και τα σκόρπια λόγια σε κουράζουν φρικτά. Αντιλαμβάνεσαι ίσως πως το ν’ αναλώνεσαι σε κουβέντες που δεν έχουν πια τίποτα να σου προσφέρουν, είναι καθαρά χάσιμο χρόνου. Και συ δε γουστάρεις να χαλαλίζεις το χρόνο σου σε οτιδήποτε είναι εκτός όλων εκείνων που γεμίζουν την ψυχή σου. Τα πασαλείμματα δε σου λένε τίποτα. Ο εαυτός σου μοιάζει μ’ έναν τοίχο που προτιμά να μείνει αμπογιάντιστος παρά πρόχειρα και τσαπατσούλικα βαμμένος. Κάθε πινελιά που βάζεις στη ζωή σου, τη θέλεις ξεχωριστή.
Με τα χρόνια μπορεί να δεχόμαστε πολλούς συμβιβασμούς, πόσο δε στη συγκεκριμένη άκρως πιεστική και ψυχοφθόρα εποχή που διανύουμε, αλλά όχι και στο φιλικό μας περιβάλλον ρε φίλε! Όταν όλα γύρω μας γκρεμίζονται έχουμε ανάγκη από πραγματικούς ανθρώπους, όχι τριτοδεύτερους κομπάρσους της κακιάς ώρας. Χίλιες φορές να πιω μόνος μου τον καφέ μου, απ’ το να με πιει αυτός συζητώντας αηδίες που μ’ αφήνουν παγερά αδιάφορο.
Έβλεπα ανθρώπους μόνους σε καφέ και έλεγα: “μα δε υπάρχει ένας άνθρωπος να του κάνει παρέα; Ούτε ένας;
Είναι δυνατόν;” Κι όμως είναι. Αλλά πλέον εξετάζω και την πιθανότητα η μοναξιά να είναι καθαρή επιλογή και μόνο! Κάποτε στα μάτια μου όλα αυτά φάνταζαν τόσο ξένα, μα τώρα πια καταλαβαίνω.
Μοσχούλα Σολάκη
