Μνήμες και όνειρα αγκαλιά με την ακρογιαλιά

Μία ζωή γεμάτη μνήμες αποζητούμε όλοι. Φίλους, παραλίες, νύχτες να μας φιλέψουν λίγη σιωπή. Λίγη μόνο για να μη μελαγχολήσουμε, ίσα ίσα να συλλογιστούμε. Νύχτες που το ξημέρωμα θα μας βρει στην ακρογιαλιά.

Πάθος για τη ζωή χρειαζόμαστε. Μία κινητήριο δύναμη, να βάλουμε πλώρη για το άγνωστο λιμάνι που λέγεται ζωή. Και αυτή η δύναμη είναι τα όνειρά μας, άλλα φαινομενικά άπιαστα, άλλα επιτεύξιμα. Όλα τους όμως απαιτούν θυσίες και ωκεανούς αντοχής.

Βότσαλα γυμνά να ακούσουν τη γυμνή αλήθεια μας, χωρίς ωραιοποιημένα περιτυλίγματα. Ξημερώματα, ο ήλιος ακόμα να ψάχνει το δικό του δρόμο μαζί με εμάς. Και αρώματα βαριά κάτω από τη σκιά που ρίχνει και η τελευταία ηλιαχτίδα, για να μας θυμίζει ότι ακόμα και τα πιο μηδαμινά μπορούν να παρουσιαστούν αγέρωχα.

Έναστρος ουρανός, τα κύματα να σκάνε δίπλα μας, πάνω μας. Και ένα κάστρο χαμηλό στην άμμο επάνω την υγρή, για να μας θυμίζει το παιδί που όλοι κρύβουμε μέσα μας. Αυτό που κάποιες φορές χρειαζόμαστε για να κινήσει μέσα μας τα νήματα της αισιοδοξίας. Για να πάμε ένα βήμα παρακάτω. Και άλλο ένα. Και άλλο ένα…

Έλενα Μυστακίδη