Μέχρι το όμικρον να γίνει ωμέγα

Σκέφτομαι… οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν κόπο. Θέλουν δουλειά, αγάπη, κατανόηση, συναισθηματική νοημοσύνη και αμοιβαιότητα. Ό,τι μη αμοιβαίο είναι μη βιώσιμο. Δεν προχωράει, δεν πάει και δεν αναπτύσσεται. Κι ό,τι δεν αναπτύσσεται, πεθαίνει. Μένει στην (ο)ρίμανση και δε φτάνει στην (ω)ρίμανση. Δεν ανοίγει το όμικρον και δε γίνεται ωμέγα.

Ανάβω τσιγάρο, σηκώνω μαλλί και σαν παιδί που λατρεύει τους παραλληλισμούς, θα έλεγα, ότι μου μοιάζει με φρούτο, με καρπό. Με έναν άγουρο καρπό πάνω σε ένα κλαδί, σε ένα κλαδί πριν ανθίσει, που είναι στη φάση της (ω)ρίμανσης, έχει ανοίξει. Πόσο να κρατήσει ένα κλαδί ώριμο έναν τέτοιο κλειστό, βαρύ καρπό που το τραβάει προς τα κάτω; Προσπαθεί, το κρατάει, ώσπου ένα πρωινό βλέποντας τον ήλιο ή μία νυχτιά αντιμετωπίζοντας το αγιάζι, πέφτει από το δέντρο κλειστό και πεθαίνει.

Το ωμέγα στην ωρίμανση είναι το άνοιγμά, η πόρτα. Σου χτυπώ μα δεν ανοίγεις… μένεις όμικρον. Πώς να γραφτεί το σ’ αγαπώ με όμικρον; Πώς να αφήσω εμπρός σε ένα όμικρον το εγώ, πονάω, κλαίω, γελάω, υπάρχω, ανασαίνω, νιώθω, θέλω, πέφτω; Πώς να βάλω στη ΖΩΗ ένα όμικρον; 

Maria Klapsa