Ο δρόμος σήμερα με έβγαλε στα Πετράλωνα, στην παλιά μου γειτονιά και βρέθηκα να πίνω το καφεδάκι μου σε μια αυλή. Τα Πετράλωνα είναι γεμάτα από αυτές τις αυλές που θυμίζουν παλαιότερες δεκαετίες. Αποφασίζω να επιστρέψω σπίτι με τα πόδια. Βοηθάει το μυαλό μου να καθαρίσει και να ταξιδεύει ταυτόχρονα.
Περπατώ παράλληλα στον ποδηλατόδρομο και παρατηρώ τον κόσμο. Αγαπημένη συνήθεια. Αυτό βοηθάει στο “ζύμωμα” ιστοριών.
Βλέπω μια νέα μαμά με ένα στρουμπουλό κοριτσάκι στα χέρια της – όχι μεγαλύτερο από ενάμιση χρόνου. Το φιλάει τρυφερά στο σβερκάκι του και αυτό ξελιγώνεται στα γέλια! Του έχει φτιάξει δύο χαριτωμένα κοτσιδάκια και καθώς της γαργαλάνε τη μύτη, εκείνη γελάει. Είναι ευτυχισμένες μαμά και κόρη και εκείνο απαλλαγμένο από κάθε έγνοια!
Δυο βήματα παρακάτω, βλέπω ένα φανταράκι με την κοπέλα του, αγκαλιά σε ένα παγκάκι. Αν κρίνω από το ύφος τους σε λίγο θα ζήσουν έναν αποχωρισμό. Δεν είναι γεμάτες οι αποσκευές τους με βάσανα αλλά
-αυτονοήτως- δεν έχουν την ξεγνοιασιά του μωρού. Έχουν όμως άγνοια κινδύνου. Έχουν να ζήσουν πολλά, θα βιώσουν ακόμα πολλούς αποχωρισμούς, θα πληγώσουν και θα πληγωθούν.
Παρακάτω παρατηρώ ένα ζευγάρι γύρω στα πενήντα. Είναι κουρασμένοι από ό,τι φαίνεται. Τα πρόσωπά τους είναι σκαμμένα και έχουν ένα ανάποδο χαμόγελο στα χείλη. Αυτή την καμπύλη, την αντίθετη του χαμόγελου την παρατηρώ πολύ συχνά στα πρόσωπα των ανθρώπων μεγαλυτέρων ηλικιών, όταν φωτογραφίζονται κυρίως. Σαν να μην τους βγαίνει πια τίποτα επιτηδευμένο, σαν να έχουν πλέον αποδεχτεί τη λύπη δίχως να την αντιμάχονται πια. Κρατιούνται από το χέρι σαν να προσπαθεί να σώσει ο ένας τον άλλον από κάτι. Δεν έχουν την ξεγνοιασιά του μωρού, ούτε την άγνοια κινδύνου του νέου ζευγαριού.
Κάθομαι για λίγο σε ένα πεζούλι. Με πλησιάζει μια γιαγιά. “Γεια σου κορίτσι μου!”, μου λέει με φωνή χαρούμενη σαν να μην έχει περάσει από πάνω της περίπου ένας αιώνας. Τη χαιρετώ ευγενικά. “Πάμε το βράδυ μια βόλτα;” με ρωτάει και εγώ της απαντώ ότι θα το ήθελα πολύ αλλά το βράδυ θα κοιμίζω την κορούλα μου. Γελάει σαν παιδί που το πηγαίνουν σε παιδική χαρά μετά από καιρό. Με το ζόρι σέρνει τα βήματά της μα το μυαλό της φαίνεται να μοιάζει με εκείνου του μωρού. Μου θυμίζει εκείνο το μωρό! Είναι ένα μωρό σε ηλικιωμένο σώμα. Δεν είναι βέβαια ξέγνοιαστη σαν και εκείνο αλλά δεν το γνωρίζει πια. Νομίζει ότι είναι. Επίσης έχει άγνοια κινδύνου. Στέκεται στο ίδιο -ακριβώς- σημείο με το μωρό, μόνο που εκείνο έχει δρόμο μπροστά του ενώ εκείνη όχι. Εκείνο θα προχωρήσει δεξιόστροφα πάνω σε έναν κύκλο ενώ εκείνη αριστερόστροφα.
Και κάπως έτσι, σε έναν περίπατο, ξετυλίχθηκε μπροστά μου ο κύκλος της ζωής. Όσο για μένα; Ένας διαβήτης πάνω του. Ποιος ξέρει αν διαγράψω ολόκληρο τον κύκλο, ένα ημικύκλιο ή ένα τεταρτημόριο; Θα δείξει…
Ως τότε, θα παρατηρώ τους ανθρώπους και θα γράφω ιστορίες.
Εύα Κοτσίκου
Είμαι η Εύα και ζω στον δικό μου ονειρόκοσμο ο οποίος αποτελείται από χαρτιά, μολύβια και λέξεις. Μεγαλωμένη στην πιο μποέμ συνοικία της Αθήνας, τα Πετράλωνα, δεν θα μπορούσα παρά να είμαι λάτρης του Κέντρου. Αγαπώ να βολτάρω στα Αθηναϊκά στενά, τους καλλιτέχνες και την ποίηση του δρόμου, την ποίηση γενικότερα, τη σοκολάτα και τα χαμόγελα στα χείλη των ανθρώπων.
Δηλώνω αιώνιο παιδί και πιστεύω ότι η ευγένεια, η θετικότητα και η καλοσύνη μπορούν να μαλακώσουν και την πιο σκληρή καρδιά. Γελάω δυνατά και συγκινούμαι εύκολα. Γράφω παντού, όπου βρω, ακόμα και σε χαρτάκια για τσιγάρα και ας μην καπνίζω. Μπορώ να εμπνευστώ ακόμα και από έναν κόκκο άμμου. Λατρεύω τα τραγούδια και τα ταξίδια, ειδικά αυτά που κάνω πάνω σε χάρτινα καράβια… Είμαι η Εύα και στόχος μου είναι να σας πάρω μαζί μου στα ταξίδια αυτά…
