Δίπλα στη θάλασσα

Ζεις τόσο κοντά στη θάλασσα που σε μερικά λεπτά αν το θελήσεις βρίσκεσαι δίπλα της. Εκεί νιώθεις σαν να σε περιμένει μια αγκαλιά που θα σε γιατρέψει, θα σε παρηγορήσει και θα σε ανακουφίσει. Στέκεις και κοιτάζεις αχόρταγα τις ατέλειωτες αποχρώσεις του μπλε και αισθάνεσαι την ψυχή σου ελαφρύτερη, ενώ διαπιστώνεις ότι και ο ουρανός εκεί είναι διαφορετικός. Είναι πιο γαλανός και πιο διάφανος. Ανάμεσα στον κόσμο του νερού και του αιθέρα, μοναδική παρέμβαση οι γλάροι. Τους βλέπεις και λαχταράς το πέταγμά τους. Με αυτήν την ελάχιστη κίνηση στα φτερά τους, μεταφέρονται προς κάθε κατεύθυνση όταν εσύ συχνά δεν αντέχεις το βάρος της ύπαρξης σου.

Αποφασίζεις να κάτσεις λίγο στην ακροθαλασσιά και αφήνεις τα πόδια σου γυμνά να πλατσουρίζουν στο νερό. Παρατηρείς γύρω σου τα μικρά βότσαλα που είναι λαξευμένα χωρίς καθόλου αμυχές αφού υπέκυψαν στη δύναμη του νερού και της αλμύρας. Ανατρέχεις αυτόματα στο παρελθόν σου. Τότε, στην αρχή, που έμοιαζες σαν ένα μικρό κομμάτι από βράχο, γεμάτο αιχμηρές γωνίες που πλήγωνε ό,τι άγγιζε. Η ζωή όπως η θάλασσα σε απάλυνε και σε διαμόρφωσε, σε έκανε κυρτό και λείο όπως τα βότσαλα που κρατάς. Πετάς ένα βότσαλο στο νερό και αυτό σχηματίζει διαδοχικούς κύκλους και ταράζει την ήρεμη επιφάνεια . Βλέπεις ότι μπορεί και διατηρεί τη δύναμή του παρά το ομαλό του σχήμα, γιατί το να είσαι τραχύς δε σημαίνει ότι είσαι δυνατότερος. Αντιλαμβάνεσαι ότι και εσύ μπορείς να επιδράς στο περιβάλλον που ζεις, με το δικό σου τρόπο και το δικό σου σχήμα.

Πιάνεις με τις χούφτες σου το θαλασσινό νερό και νιώθεις τη δική σου μηδαμινή ύπαρξη να εξαγνίζεται από την καθαρότητά του. Ακούς τον ήχο του που είναι πάντα σε συνάρτηση με την κατεύθυνση του άνεμου ή αφουγκράζεσαι την απόλυτη ησυχία όταν έχει απανεμιά και γαλήνη. Μυρίζεις τη θάλασσα και αναπνέεις οξυγόνο και ιώδιο και είναι σαν να αναγεννιέται το πνεύμα και το σώμα σου.

Στην Ελληνική μυθολογία ένας από τους μύθους λέει ότι η θάλασσα ήταν η ιδεατή ανθρωπόμορφη θεότητα της έννοιας του αλμυρού υγρού και προστάτιδας αυτού. Η άποψη αυτή, σαν από ένστικτο έχει καταγράφει στο DNA σου και ενώ νιώθεις δέος για τη θάλασσα ενώ παράλληλα ταυτίζεσαι μαζί της. Τα εμπόδια μοιάζουν με φουρτούνες και τα προβλήματα με τρικυμίες ενώ ξέρεις πως ακόμα κι αν επικρατήσει μέσα σου ο φόβος, εκεί θα περιμένεις την γαλήνη. Αυτό σου δίδαξε η θάλασσα. Την υπομονή να καρτεράς, την προσπάθεια να παλεύεις και να μην επιτρέπεις ποτέ στον εαυτό σου να παραιτηθεί.

Σε άλλους πολιτισμούς όπως στην Περσική μυθολογία, υπάρχει μια πέτρα με μαγικές ιδιότητες, η «πέτρα της υπομονής». Σε αυτή την πέτρα μπορείς να μιλάς και να λες όλα σου τα βάσανα. Αυτή απορροφάει σαν σφουγγάρι όλες σου τις λέξεις και όλα σου τα μυστικά. Μέχρι που μια μέρα σκάει! Εκρήγνυται και εσύ εκείνη τη μέρα λυτρώνεσαι. Στη δική μας χώρα αφήνουμε τους καημούς μας πάνω στα κύματα. Έτσι όπως απομακρύνεται το νερό φεύγουν μαζί του για να τσακιστούν και να διαλυθούν πάνω σε βράχια!

Παρασκευή Φωτοπούλου