Γη μου, εσύ!
Στους αδιέξοδους δρόμους του μυαλού μου κάθε σου βλέμμα, κίνηση και μορφασμός πλανιέται και ορθώνει ανάστημα. Και εγώ, εύχομαι και προσεύχομαι να’ μουν μαζί σου σε ένα σημείο του χρόνου κοιτώντας τα μάτια σου να αλλάζουν οι εποχές. Φθινόπωρο, χειμώνας, άνοιξη, καλοκαίρι!
Ποτέ ξανά! Πότε η ψυχή μου δε λαχτάρησε τόσο. Μπροστά σου στέκομαι ανοχύρωτη και νιώθω να γίνονται θρύψαλα τείχη, άμυνες και λογική, κομμάτια να γίνονται. Ανυπεράσπιστη μπροστά σου, κι όμως νιώθω πιο ασφαλής από ποτέ.
Απόψε η ψυχή μου στεφανώθηκε πίνοντας κόκκινο κρασί απ’ της ψυχής σου το ιερό ποτήρι. Κι όμως τα χείλη μου μάτωσαν προσμένοντας να σε φιλήσουν. Μέρα νύχτα η φωνή μου ξενιτεύεται στης πατρίδας σου τα χώματα, ψάχνοντας σαν ικέτισσα της μορφής σου το παρόν.
Γη μου, εσύ! Σε κάθε δική σου σκέψη, πάνω στ’ ανέγγιχτο κορμί μου γεννιούνται παιδιά που τρέχουν και γελάνε χωρίς σταματημό και στάζει η γλύκα σου μέσα στης καρδιάς μου τις χαραμάδες. Ξάφνου, γιορτές στήνουν χορό σαν εσύ και εγώ κυλάμε χέρι με χέρι στου χρόνου τις αιώνιες στιγμές μας
Ελένη Καρβουναρη
