Σιωπηρές εκρήξεις, σταχτιές αποκαλύψεις

Έτσι γίνονται οι εκρήξεις.
Σαν διάττοντες αστέρες περνούν στον ουρανό.
Όσο πιο δυνατός ο κρότος,
τόσο εκκωφαντικότερη η σιωπή που έπεται.
Όσο πιο φωτεινή η λάμψη,
τόσο σκοτεινότερα τα αισθήματα μετά.

Ήχοι που διαπερνούν καρδιές σαν ξίφη,
λέξεις που στιλβώνουν σίδερα
κι ύστερα άνθρωποι χωρισμένοι,
σκοτεινοί κι ηλεκτρισμένοι.

Τι απομακρύνει τις ψυχές;
Τι είναι αυτό που λιώνει την υπομονή
σαν κερί μισοτελειωμένο;

Ίσως η αδυναμία να ευθύνεται.
Αυτή η επιθυμία να ήμασταν διαφορετικοί.
Καλύτεροι ή χειρότεροι δεν ξέρω.
Πάντως σίγουρα όχι ίδιοι.

Ίσως πάλι η πίεση να κρατά το μήλο της έριδος.
Όσο πιο εγκλωβισμένος νιώθει ο άνθρωπος,
όσο περισσότερο κλείνεται στα σύνορα του εαυτού του
-που σίδερα μοιάζουν-
τόσο αγρίμι γίνεται.

Ίσως πάλι να φταίμε εμείς κι οι επιθυμίες μας.

Δεν γνωρίζω τι δημιουργεί τις εκρήξεις,
όμως το τι έπεται αυτών, είναι τοις πάσι γνωστό.
Σιωπές κι αποκαΐδια.
Διαδρομές καμένης γης που η δενδροφύτευση δε δύναται να σώσει.

Δε ξέρω τι γεμίζει τις καρδιές.
Πάντως η σιωπή, σίγουρα τις αδειάζει…

Φιλίνα Ιγνατιάδου