Να προσέχεις ποιος ταΐζει την καρδιά σου γιατί η ζάχαρη και το αλάτι μοιάζουν
Post Views: 3
Κραυγές ακούγονται μέσα σε σιωπές.
Πώς έγιναν βαθιές πληγές οι αμυχές και ανοιχτές τρέχουν.
Για ζάχαρη τα νόμιζα τα λόγια σου, αποδείχτηκαν όμως αλάτι.
Αφρίζουν τα τραύματα αχόρταγα, ζωντανεύοντας το φρικαλέο πόνο τους.
Αβάσταχτα αλμυροί έγιναν οι εφιάλτες, υπερβολικά στυφά τα όνειρα.
Να διψάω για ένυδρες ανάσες σου και ν’ αφυδατώνομαι από καίουσες ερήμους σου.
Να πεινώ τις φευγαλέες σου αναζητήσεις και να χορταίνω με αέρινες σκέψεις σου.
Ένα μεγάλο λάθος ο νοερός ύπνος μου στο πλάι σου.
Αιχμηρά καραδοκούσαν τα όνειρα κι εγώ αφιερώθηκα στη δική σου παράδοση, ένας άνθρωπος άοπλος και υποταγμένος.
Τώρα, παντού ανείπωτη φρίκη και αβάσταχτη οδύνη.
Και μιαν απέραντη πληγή – που πια – δεν κλείνει.
Ζωή Παπατζίκου
Post Views: 3