Να προσέχεις ποιος ταΐζει την καρδιά σου γιατί η ζάχαρη και το αλάτι μοιάζουν
Κραυγές ακούγονται μέσα σε σιωπές.
Πώς έγιναν βαθιές πληγές οι αμυχές και ανοιχτές τρέχουν.
Για ζάχαρη τα νόμιζα τα λόγια σου, αποδείχτηκαν όμως αλάτι.
Αφρίζουν τα τραύματα αχόρταγα, ζωντανεύοντας το φρικαλέο πόνο τους.
Αβάσταχτα αλμυροί έγιναν οι εφιάλτες, υπερβολικά στυφά τα όνειρα.
Να διψάω για ένυδρες ανάσες σου και ν’ αφυδατώνομαι από καίουσες ερήμους σου.
Να πεινώ τις φευγαλέες σου αναζητήσεις και να χορταίνω με αέρινες σκέψεις σου.
Ένα μεγάλο λάθος ο νοερός ύπνος μου στο πλάι σου.
Αιχμηρά καραδοκούσαν τα όνειρα κι εγώ αφιερώθηκα στη δική σου παράδοση, ένας άνθρωπος άοπλος και υποταγμένος.
Τώρα, παντού ανείπωτη φρίκη και αβάσταχτη οδύνη.
Και μιαν απέραντη πληγή – που πια – δεν κλείνει.
Ζωή Παπατζίκου
Σε δύο ενότητες μοιρασμένη η ζωή μου. Στην Αθήνα όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα κι έζησα μέχρι το τέλος της εφηβείας μου και στην Εύβοια όπου πλέον μένω μόνιμα. Με οδηγό την έμφυτη παρατηρητικότητα αλλά και την γενικότερη εντρύφηση των ανθρώπων και των εμπειριών τους, οι σκέψεις και οι λέξεις πάντα πλέκονταν σε γαϊτανάκι καταγραφής, σαν να προσπαθώ να αιχμαλωτίσω λογιών στιγμές και ποικίλα συναισθήματα κόντρα στην ελεύθερη και ιλιγγιώδη ταχύτητα του χρόνου που αμείλικτα στη ξέφρενη πορεία του όλα τα μεταβάλλει. Η ζωή μας είναι ένα άγραφο ανοιχτό βιβλίο, ας αποτυπώσουμε μέσα του τις πιο γραφικές μας αλήθειες!
