Καμμένη γη

Οι άνθρωποι που σε άφησαν να φύγεις αμαχητί, είναι στείροι, σκοτεινοί και στεγνοί.

Η καρδιά τους, χωρίς αίμα και παλμό, δε χωρά συναισθήματα, παρά μόνο για εκείνους.

Στείρες κι οι ψυχές τους, που πλέον, δεν καταλαβαίνουν τι είναι αγάπη, μόνο μιαν επιβεβαίωση του “εγώ” τους αναζητούν καθημερινά.

Κι αν εσύ, καμιά φορά νοσταλγείς τους παλιούς καλούς καιρούς μαζί τους, προσπάθησε να αποβάλεις τους συναισθηματισμούς και πείσε τον εαυτό σου πως ό,τι καλό υπήρξε, ανήκει στο παρελθόν.

Πως η καρδιά σου, που λαχταρά συναίσθημα, δε θα άντεχε ούτε λεπτό παραπάνω τη συναισθηματική πείνα.

Πως θα πέθαινε επιτόπου από δεδομένο μαρασμό, σκληρή μοναξιά κι ατέρμονη λαχτάρα.

Πως δε θα άντεχε να παλεύει στο ρινγκ της αγάπης, θα λιγοψυχούσε στα τραύματά της.

Πως προσπάθησε χρόνια ατελείωτα, μέσα σε σιωπές που έσκισαν αυτή τη δόλια καρδιά στα δύο.

Πως τα δάκρυά της πετάχτηκαν αθόρυβα στο καλάθι των αχρήστων, βραδιές και βραδιές!

Οι άνθρωποι αυτοί, είναι σαν την καμμένη γη.

Εκεί, δε φυτρώνει τίποτα απ’ αυτά που λαχταράς, όσο κι αν σκάψεις για αγάπη…

Εύη Μαυρογιάννη