Έμαθα πια

Έμαθα μέσα από αδιαφορίες, επιφανειακές αγάπες, αγάπες με ημερομηνία λήξεως και φιλίες που στα δύσκολα έφυγαν και χάθηκαν. Έγινα πιο δυνατή. Έμαθα να κρατώ απόσταση από αυτούς που ξέρουν μόνο να πληγώνουν. Δεν κρατώ καμία κακία, μόνο φεύγω μακρυά. Δεν επενδύω πια σε χάρτινες λέξεις που σκίζονται στο πρώτο φύσημα του αγέρα, αλλά σε πράξεις σταθερές και σε ανθρώπους που ξέρουν και μπορούν να νιώσουν την αγάπη.

Τους ευχαριστώ αυτούς που με πλήγωσαν, γιατί με έμαθαν να επιτίθεμαι στο σινάφι τους πια με το πιο δυνατό όπλο: την ανωτερότητα. Με έκαναν να συνειδητοποιήσω πως δεν είναι όλοι σαν εμένα και πως δυστυχώς πρέπει να επιλέγω πια για ποιους θα νοιάζομαι.

Έμαθα πως η παρουσία μου δεν πρέπει να επιβάλλεται, αλλά να ζητείται και η απουσία μου, να γίνεται αισθητή και όχι να μετριέμαι σαν κάτι αδιάφορο, περαστικό. Ευχαριστώ αυτούς που με πλήγωσαν γιατί διαβάζοντάς τους, διδάχθηκα να αναγνωρίζω πια τα αληθινά συναισθήματα. Βίωσα τον πόνο σιωπηλά, αλλά μέσα πια από τη σιωπή, η φωνή μου, ακούγεται καθαρή, δυνατή και οι αποδέκτες, δε θυμίζουν τίποτα από εκείνα τα κλεισμένα αυτιά με τις ωτασπίδες του εγωισμού και της αδιαφορίας. Έμαθα να τους αφήνω να πράττουν κατά πώς νομίζουν και νιώθουν, αλλά πια δεν ανέχομαι να παραβιάζουν τα όρια και τα δικαιώματά μου.

Έμαθα από αυτούς που με πλήγωσαν πως αξίζουν και αυτοί το σεβασμό μου, γιατί είναι μεγάλη κατάρα τελικά η ψυχή σου να είναι γεμάτη φθόνο, κακία και μικροπρέπεια. Σας ευχαριστώ που με πληγώσατε γιατί μέσα από εσάς κατάλαβα τελικά πώς είναι να είμαι άνθρωπος. Και πως η αγάπη είναι το μέγιστο συναίσθημα. Κάθε ώρα, κάθε στιγμή και όχι λεπτά ενθουσιασμού. Σας ευχαριστώ…

Ιωάννα Νικολαντωνάκη