Έφυγες για ταξίδι μακρινό…
Πώς να ζήσω δίχως εσένα; Πες μου, πώς; Άδειασε η αγκαλά μου. Κρυώνουν τα χέρια μου πια. Κάνω να σε βρω, μα δεν είσαι εδώ. Δε είσαι σου λέω και υποφέρω. Πονάω, σαν αγρίμι φωνάζω. Δε θέλω να ζω. Δε θέλω να παλέψω για μια νέα ζωή. Εσύ ήσουν για μένα η χαρά.
Πού πήγες, μάτια μου γλυκά; Μ’ άφησες εδώ, στης μοναξιάς μου το κενό. Μα δε ρωτάει ο Θεός, ποιον να πάρει στον ουρανό. Εμένα θα έλεγα να διαλέξει. Εσύ να έμενες εδώ όπου ανήκεις. Και κάνω να σηκωθώ, να ψάξω να σε βρω. Οι γωνιές άδειες όμως, ψυχή μου. Το γέλιο σου έσβησε μέσα από όλα τα δωμάτια του σπιτιού. Η μορφή σου όμως συνέχεια μπροστά μου. Καρδούλα μου όμορφη, πώς; Πες μου, πώς; Πώς να χορέψω στο ρυθμό της ζωής, όταν δε θέλω να βλέπω ήλιο το πρωί; Θέλω να σ’ αφήσω, να ηρεμήσει η ψυχή σου.
Μη σε κρατάω πίσω όμως. Φύγε να πας όπου σε είχε γραφτό. Εγώ άγγελο θα ‘χω να με προσέχει. Εσύ εμένα να μη σε ξεχνώ. Η αγάπη μου, το όνομα σου έχει πάνω της χαραγμένο. Σε φιλώ… Πονάω όμως… Πολύ!
Εύη Π. Γουργιώτη
Γεννημένη μια μέρα του Οκτώβρη στον παγωμένο Καναδά. Ίσως γι' αυτό έχω τη «μέντα» να λατρεύω τις θερμοκρασίες υπό του μηδενός. Μεγάλες μου αδυναμίες η βροχή και η θάλασσα. Αγαπώ τη γραφή και τα κείμενα μου δημιουργούνται από οτιδήποτε τραβάει την προσοχή μου ή από βιώματα ανθρώπων που συναντώ. Σίγουρα όμως υπάρχουν και κείμενα βγαλμένα από τη φαντασία μου. Ακούω πως η αληθινή αγάπη δεν υπάρχει, μα δε συμφωνώ. Για αυτό και γράφω συχνά για αυτή. Δηλώνω αθεράπευτα ερωτευμένη ακόμη και με το οξυγόνο που αναπνέω. Η ζωή είναι από μόνη της μια ευλογία. Και προσπαθώ να ζω όμορφα το κάθε της λεπτό.
