Οι μαχαιριές που ξεχάστηκαν
Τι νομίζεις ότι απέμεινε από τις μαχαιριές τους; Κάτι αχνές πληγές, ίσα ίσα να μου θυμίζουν την ύπαρξη εκείνων που με πείραξαν. Με πλήγωσαν, ναι, δε λέω, αλλά στο τέλος ποιος νίκησε άραγε; Σίγουρα όχι αυτοί.
Μικροί και ασήμαντοι. Διάλεξαν την πλευρά την άσχημη, τη θλιβερή. Αυτή των αλάνθαστων δικαστών. Μαθημένοι να δικάζουν και να αδικούν. Αιώνιοι δικαστές των άλλων που πέταξαν τη ζωή τους στα σκουπίδια για να κάνουν κριτική και να αδικούν. Δεν έμαθαν τίποτα άλλο. Δεν είναι άξιοι για κάτι παραπάνω. Φορτώθηκαν στην πλάτη τους μια έπαρση ανούσια, φούσκωσε το μυαλό τους με μια ανύπαρκτη αξία της προσωπικότητάς τους και προχώρησαν σε μια μίζερη και βαρετή ζωούλα.
Επιφανειακά σημάδια μου άφησαν, όχι κάτι ισχυρό. Από αυτά που ξεβάφουν και υποχωρούν με τον καιρό. Και αν τα μάτια μου για λίγο γέμισαν θλίψη και πόνο, αυτό το ξεπέρασα σχετικά σύντομα. Έκανε γρήγορα τον κύκλο του για εμένα.
Δεν είχαν την ικανότητα να καταλάβουν τι άνθρωπος είμαι, αρκέστηκαν σε φήμες και εικόνα. Και τους διαμόρφωσα την εικόνα που επιθυμούσαν. Εκείνη που τους δίνει χώρο να προχωρήσουν σε απανωτά λάθη και να ανοίξουν όλα τα χαρτιά τους. Μα στο βάθος τους συμπονώ γιατί ποτέ δεν κατάφεραν να πάρουν αυτό που τους αναλογεί. Πάντα έπαιρναν ό,τι τους πετούσαν οι άλλοι και μόλις τελείωνε η έμμεση εκμετάλλευσή τους, προχωρούσαν στο επόμενο θύμα που θα μεταμόρφωναν σε θύτη.
Μη νομίζεις, είναι εύκολοι στη διαχείριση αυτοί οι άνθρωποι. Δεν είναι δα και κάτι δύσκολο αν υπάρχει κίνητρο δελεαστικό. Προβλέψιμοι με σταθερή προσήλωση στην αδικία. Τους αρέσει να δικάζουν, τους δίνει μια υποτυπώδη εξουσία που μόλις έρθει σε πέρας η αποστολή που τους ανατέθηκε, αποκαθηλώνονται από τους υποτιθέμενους σωτήρες τους.
Για αυτό σου λέω, τι πληγές να κάνουν τέτοιοι άνθρωποι; Επιφανειακές μόνο. Η μεταλλαγμένη ευτυχία τους τούς άλλαξε τη ζωή. Αποφεύγουν τα σημαντικά και τα ουσιώδη. Κάποια στιγμή λαθεμένα έδωσα παραπάνω έκταση και σημασία σε αυτούς μέχρι που τους κατάλαβα. Και τους άφησα να παίξουν το παιχνίδι τους και να με οδηγήσουν και εκεί που ήθελα. Από ένα σημείο και μετά, μυρίζεις από μακριά τέτοιους ανθρώπους και τους δίνεις τη σημασία που τους αναλογεί.
Μαρύσα Παππά
Γεννήθηκα στην Αθήνα με καταγωγή από τον νησί των Ιπποτών. Γράφω βιωματικά και παίρνοντας καθημερινές εικόνες από το περιβάλλον μου. Όλο αυτό το χρωστάω σε έναν άντρα μου με εμπνέει για όλα αυτά που κάνω. Στον άντρα της ζωής μου. Έχουμε κοινά όνειρα με στόχο να πραγματοποιηθούν. Διότι το «εμείς» και το «μαζί» είναι από τις πιο ισχυρές λέξεις που υπάρχουν. «Εμείς μαζί» λοιπόν μπορούμε τα πάντα, αρκεί να το θέλουμε. Καλά μας ταξίδια.
