Περί χωρισμού ο λόγος
Δε γράφω συχνά για τέτοια θέματα. Η γραφή μου δεν είναι στρατευμένη και ούτε επιθυμώ να επηρεάσω τους αναγνώστες μου. Όμως το γεγονός που συνέβη πριν λίγες μέρες δεν μπορεί να με αφήσει αμέτοχη. Πρέπει να μιλήσω γιατί όταν μιλάμε, ξυπνάμε. Κι όταν ξυπνάμε ίσως τα πράγματα να γίνουν καλύτερα.
Πέρασε στη Βουλή ένα νομοσχέδιο περί συνεπιμέλειας των παιδιών σε περίπτωση χωρισμού των γονέων. Νομικός δεν είμαι κι ούτε επιθυμώ να μπω στα παπούτσια τους και να μιλήσω για ελευθερίες και ισότητες. Είμαι όμως σκεπτόμενη πολίτης, γυναίκα, κόρη κι αδελφή. Κι ως άνθρωπος θα μιλήσω εδώ. Αυτός ο νόμος προσπαθεί να ισορροπήσει σε πολύ λεπτά σκοινιά και εγώ πιστεύω πως είναι αδύνατο κάτι τέτοιο.
Γιατί αναρωτιέστε; Πώς μπορούμε να δώσουμε ίσα δικαιώματα στη γονική επιμέλεια ενός ανθρώπου που κακοποιεί, που κακομεταχειρίζεται την ίδια του τη γυναίκα; Όλοι οι χωρισμοί δε γίνονται υπό φυσιολογικές συνθήκες στις οποίες το ζευγάρι απλά ξεπερνάει το στάδιο του έρωτα και αποφασίζουν να πάρουν νέους δρόμους. Οι σύζυγοι χωρίζουν επίσης λόγω κακοποίησης, λόγω αμέλειας, λόγω απιστίας, λόγω ανεντιμότητας. Δε βρισκόμαστε εδώ για να κρίνουμε κανέναν, όμως πόσο ασφαλές να είναι ένα παιδί δίπλα σε έναν εγκληματία;
Ας ξεχάσουμε για λίγο τη λέξη γονιός κι ας επικεντρωθούμε στη λέξη άνθρωπος. Ένας άνθρωπος που ξυλοκοπεί άγρια έναν άλλον άνθρωπο δικάζεται και πιθανώς, αν λειτουργούν σωστά οι νόμοι, φυλακίζεται. Το θύμα προστατεύεται από το Σύνταγμα με τη φυλάκιση του δράστη. Ας κάνουμε τώρα αυτό το παράδειγμα μιλώντας για γονείς. Μια γυναίκα ξυλοκοπείται άγρια από το σύντροφό της και χωρίζουν. Το παιδί τους στέκεται σε μια γωνία κλαίγοντας όσο η μαμά του σφαδάζει από τον πόνο ενώ ο μπαμπάς του την χτυπάει με μένος. Ποιος λογικός άνθρωπος θα πει ότι αυτός ο πατέρας είναι ικανός και πρέπει να φροντίσει το παιδί του; Εδώ δε φρόντισε και δε σεβάστηκε τον άνθρωπο που του έφερε στη ζωή το θαύμα του, θα σεβαστεί εκείνο; Ας μη μιλήσουμε για μεταμέλειες και για κακές στιγμές γιατί δε θεωρώ ότι υπάρχουν ελαφρυντικά.
Μπορεί το παράδειγμα να θεωρηθεί ακραίο κι ίσως είναι. Όμως εν έτει 2021 βλέπουμε άπειρες γυναίκες να παίρνουν θέση και να μιλάνε για την κακοποίηση που υπέστησαν. Δυστυχώς δεν είναι λίγες και δεν αποτελούν εξαίρεση αλλά ένα μακάβριο κανόνα που επέβαλε μια σάπια κοινωνία. Η κοινωνία ευτυχώς μετασχηματίζεται ως ζωντανός οργανισμός και θαρρώ πως όντως αποδεσμεύεται από μεσαιωνικές αντιλήψεις και πρότυπα και περνάει σε μια νέα εποχή φωτός. Είναι ανεπίτρεπτο λοιπόν, σε αυτή την οικοδόμηση μιας νέας καλύτερης εποχής να υπάρχουν και να περνάνε νόμοι που δεν υποβαθμίζουν απλά τη γονική υπόσταση, αλλά έρχονται σε πλήρη αντίθεση με την ανθρώπινη ζωή.
Αξίζει να αναρωτηθούμε αν στην προσπάθειά μας να χτίσουμε «ολοκληρωμένες» πυρηνικές οικογένειες, ίσως καταστρέφουμε το μέλλον των ίδιων μας των παιδιών. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ολοκληρωμένος δε γίνεται κάποιος, επειδή μεγαλώνει και με τους δύο γονείς του. Ολοκληρωμένος είναι ο άνθρωπος που μεγαλώνει με αγάπη κι αν δε τη βρει στο μέλλον, τη φτιάχνει μόνος του. Η αγάπη και ο σεβασμός θα έπρεπε να είναι το κριτήριο κι όχι να επιβληθεί σε ένα θύμα κακοποίησης να χρειάζεται την έγκριση ενός εγκληματία για την ανατροφή του παιδιού της. Στην τελική δε γεννηθήκαμε όλοι για να γίνουμε γονείς. Κι αν είναι να αφήσουμε τον κόσμο πιο σάπιο από όσο τον βρήκαμε, τότε δε βρίσκω νόημα στην ύπαρξή μας.
Ελπίζω αυτός ο νόμος να καταργηθεί. Δεν είναι δίκαιος και σίγουρα δεν είναι ανθρώπινος.
Φιλίνα Ιγνατιάδου
